«ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ»;

του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη

«Θα συνωμοτήσει το σύμπαν» λένε. Γιά εμάς το σύμπαν αυτό είναι η Αγία Τριάδα, η Παναγία, οι άγιοι, οι άγγελοι, αυτοί είναι που «συνωμοτούν». Αυτοί αποτελούν την Ιερά Μνήμη, και μαζί με τους πιστούς αποτελούν την Εκκλησία. Μέσα στην Εκκλησία ακούμε πολλά και δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο σημαντικά είναι όπως γιά παράδειγμα την ευχή «αιωνία η μνήμη». Πως να είναι αιωνία η μνήμη αφού η ζωή μας είναι τόσο μικρή; Πόσα χρόνια να ζήσει κάποιος για να θυμάται αυτόν που αναχώρησε για τα ουράνια.

Όσα και να είναι τα έτη της ζωής, είναι ελάχιστα μπροστά στην αιωνιότητα. Άλλο εύχεται ο ιερέας εκείνη την ώρα. Η έννοια είναι βαθύτερη. Για να την κατανοήσουμε, ας χρησιμοποιήσουμε το παράδειγμα του ηλεκτρονικού υπολογιστή. Το βασικό μέρος του είναι η μνήμη του. Εκεί υπάρχουν όλα τα δεδομένα, τα προγράμματα, τα στοιχεία κτλ. Τα άλλα μέρη του, οθόνη και πληκτρολόγιο, είναι αναγκαία, αλλά δευτερεύοντα. Η πολύτιμη μνήμη του βρίσκεται θωρακισμένη με ειδικά υλικά, για να προστατεύεται και δεν είναι επισκέψιμη από όλους παρά μόνο από τον χρήστη. Με βάση αυτήν την εικόνα ας δούμε την ύπαρξη της Εκκλησίας. Η βάση της Εκκλησίας είναι ο Θεός και ό,τι υπάρχει πέριξ και κύκλῳ αυτού. Ο Πατήρ ως άναρχος, ο Υιός ως συνάναρχος και το άγιο Πνεύμα, ως ομοούσιο με τα άλλα δύο πρόσωπα, είναι ο πυρήνας. Τα πρόσωπα της Παναγίας, των προφητών, των αποστόλων, των αγίων βρίσκονται πλησίον του πυρήνα και οι άγγελοι δορυφορούν κύκλῳ αυτών. Αυτό ας το ονομάσουμε μνήμη, ιερή μνήμη. Όταν στην Εκκλησία ευχόμαστε «αιωνία η μνήμη» δηλώνουμε την θέλησή μας ο κεκοιμημένος μας να «χωρέσει» σε αυτήν την μνήμη. Και αν η ψυχή του έχει προετοιμαστεί γι᾽αυτό θα απολαύσει την μνήμη αυτή. Όλος ο αγώνας μας είναι να μπούμε στο καράβι που λέγεται Εκκλησία. Σε αυτό εισερχόμαστε με το βάπτισμά μας και στη συνέχεια προσπαθούμε να μείνουμε πάνω σ᾽αυτό. Το κατάστρωμα γλιστράει επικίνδυνα, τα κύματα είναι μεγάλα και εμείς, ο καθένας στο λειτούργημά του, στο πόστο του, συνεχίζει το ταξίδι. Το καράβι αυτό, η ναυς όπως χαρακτηρίζουμε τήν Εκκλησία, δεν θα καταποντιστεί ποτέ, μέχρι την συντέλεια των αιώνων. Δεν θα σταματήσει ποτέ τήν πορεία της, γιατί κυβερνήτης είναι ο Ίδιος ο Χριστός.

Λάθη θα γίνονται, κάποιοι με μεγάλες ή μικρές υπευθυνότητες μπορεί να χαθούν, να μην σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, αλλά το πλήρωμα θα φθάσει, με όσους το παλέψουν, στον τελικό προορισμό. Όχι με μια ομάδα «καθαρών», αλλά με ένα πλήθος μετανοημένων αμαρτωλών. Κάθε μέρα προστίθενται και κάθε μέρα αφαιρούνται μέλη του πληρώματος. Έτσι θα γίνεται μέχρι ο Θεός να δώσει το τελικό σάλπισμα της νίκης. Έχει και θα έχει πολλές εκπλήξεις το ταξίδι αυτό. Οι πρώτοι θα γίνονται έσχατοι και οι έσχατοι πρώτοι. Ανατροπές ημέρα με την ημέρα, στιγμή με την στιγμή. Το δεδομένο κάθε λεπτό θα γίνεται ζητούμενο και οι «ἐκ τοῦ μή ὄντος» θα έρχονται στο «εἶναι». Τελικά πράγματι για την κάθε ψυχή συνωμοτεί το σύμπαν γιατί έχει αμέτρητη αξία και είναι μοναδική κάθε ψυχή. Είναι ένα μυστήριο ἡ ζωή και η πορεία του καθενός μας μέσα στη ζωή. Αν κάποιες σκέψεις ακούγονται δύσκολες να εφαρμοσοτύν ξέρουμε μια γνωστή πεπατημένη και σίγουρη οδό. Μια λέξη απλή μοιάζει, ένα δυνατό βίωμα είναι. Μετάνοια! Αυτή ανοίγει όλους τους ουράνιους καί επίγειους δρόμους. Πώς αποκτάται; Με δύο σταγόνες που ενώνονται ένα δάκρυ δικό μας και μια ρανίδα Αίματος του Χριστού.