Στό μπαμπά ὅλων τῶν ἐποχῶν

Κανένα παιδί πάνω στή γῆ δέν θά ἤθελε νά ‘χει πατέρα πού πολεμάει σ’ ἕναν πόλεμο γιά τό τίποτε. Οἱ παλαιοί πολεμιστάδες, ὅταν γυρνοῦσαν πίσω ἀπό τό μέτωπο, εἶχαν σίγουρα, πολλές ἱστορίες νά ποῦν στά παιδιά τους.

Οἱ Ρῶσοι παπποῦδες θά τραγουδοῦσαν στά ἐγγόνια τους τά κατορθώματα τους στίς παγωμένες στέπες ἀπέναντι στίς ὀρδές τῶν ἀσιατικῶν φύλων. Οἱ Αὐστριακοί θά ἐπαναλάμβαναν τό ἔπος τῆς ἡρωϊκῆς ἀντιστάσεώς τους κατά τή δευτέρα πολιορκία τῆς Βιέννης ἀπό τούς Ὀθωμανούς. Οἱ Κορεάτες πολλά μποροῦν νά ποῦν γιά στιγμές ἡρωϊκές ἀπέναντι στό Γιαπωνέζο κατακτητή. Οἱ συμπολεμιστές τοῦ ἀρχηγοῦ τῶν Ἀπάτσι, τό γρήγορο ἄλογο, ἡρωϊκά κατορθώματα θά εἶχαν νά καταθέσουν. Ὅλοι αὐτοί κάτι εἶχαν κάνει στόν πόλεμο.

Καλῶς ἤ κακῶς, πολεμοῦσαν γιά κάποιο δίκαιο αἴτημα καί ἰδανικό. Παρ’ ὅλο πού ὁ Χριστός εἶχε προτείνει νά βάλουμε τό μαχαίρι στή θήκη, οἱ ἄνθρωποι ἀδυνατοῦσαν νά ἐφαρμόσουν τήν πρόταση τοῦ Χριστοῦ. Δέν εἶχαν τόση ἐμπιστοσύνη στό Χριστό καί πίστευαν πιό πολύ στά ὅπλα τους. Ἀκόμη κι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός εἶχε προτείνει τή μέθοδο τῆς ἐμπιστοσύνης στό Θεό κι ὄχι στά ὅπλα.

Ὅλοι αὐτοί ὅμως, παρ’ ὅλο πού δέν ἄντεξαν τήν ἐπιβουλή τῶν ἐχθρῶν καί δέν ἀντιμετώπισαν μέ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη στό Θεό τήν προσβολή, εἶχαν κάτι νά ποῦν στά παιδιά τους. Δέν εἶχαν πολεμήσει γιά τό τίποτε. Εἶχαν κάποια ἰδανικά, μπορεῖ ἐγκόσμια, ἀλλά εἶχαν ἰδανικά. Κι ἔτσι μποροῦσαν νά ποῦν λόγο στά παιδιά καί στά ἐγγόνια τους. Μπορεῖ νά εἶχαν καί στό Θεό νά ποῦν κάτι. Αὐτό ὅμως τό γνωρίζει Ἐκεῖνος.

Στό μπαμπά τῶν παιδιῶν τῶν σταυροφόρων

Πρέπει νά ἦταν δύσκολες οἱ στιγμές γιά τούς σταυροφόρους, ὅταν θά ἔπρεπε κάτι νά ποῦν στά παιδιά τους. Γιά ποιά ἰδανικά θά μιλοῦσαν; Τί ἔκαναν σέ ἐκείνους τούς ἀτέλειωτους πολέμους; Θά πίστευαν τά παιδιά πώς τό πλιάτσικο μπορεῖ νά γίνει ἰδανικό; Θά μποροῦσε ἕνας ἀπό τούς «γενναίους ἅρπαγες» νά δικαιολογήσει τή στάση του ἐμπρός στή βεβήλωση τῆς Ἁγίας Σοφίας; Θά μποροῦσε νά δικαιολογήσει τή στάση του ἀπέναντι στούς Ἄραβες μέ θρησκευτικούς ὁρισμούς ὅπως ὁ «ἱερός πόλεμος»;

Τά χριστιανόπουλα, πού εἶχαν μπαμπά Σταυροφόρο, θά ἔνιωθαν ντροπή, ὅταν θά μάθαιναν τί ἔκανε στόν πόλεμο ὁ μπαμπάς τους. Κι ἡ ντροπή θά ΄ταν πιό μεγάλη, ἄν τά παιδιά καταλάβαιναν πώς, μετά ἀπό αὐτούς τούς ἀνόητους πολέμους, χάθηκε, μέχρι σήμερα ἀπό τόν ὁρίζοντα τοῦ χριστιανισμοῦ, τό μεγαλύτερο μέρος τοῦ ἀραβικοῦ κόσμου.

Στό μπαμπά τῶν παιδιῶν ὅλων τῶν ἰμπεριαλιστῶν

Μπορεῖ οἱ σταυροφόροι νά μήν ἀπαντοῦσαν, ἱκανοποιητικά, στά παιδιά τους, ἀλλά ἡ μέθοδος εἶχε πρακτικά ὀφέλη μέ πληθωρικά κέρδη σέ κινητά καί ἀκίνητα προϊόντα πλιάτσικου εὐρωπαϊκῆς «θρησκευτικῆς εὐσυνειδησίας».

Θά μποροῦσαν κάτι νά ποῦν στά παιδιά τους ὅπως αὐτά πού ἀκούγονται κάθε μέρα: «Ἡ ζωή εἶναι σκληρή καί πρέπει νά ἐξασφαλίσουμε τά πρός τό ζῆν». «Γιά σένα δουλεύω, γιά νά ζεῖς μέ ἀξιοπρέπεια». «Θέλω τά παιδιά μου νά μήν πεινάσουν σάν κι ἐμένα». «Ὡραῖα εἶναι τά ἰδανικά, ἀλλά δέ γεμίζουν τό στομάχι».

Γιά ἀρκετούς αἰῶνες ἔζησαν τά χριστιανόπουλα τῶν ἀπογόνων τῶν σταυροφόρων μέ τά «ἰδεώδη» αὐτά. Καί στήν κατάλληλη στιγμή σκέφτηκαν νά τ΄ ἀξιοποιήσουν. Δέν φοβόνταν τά παιδιά τους, οὔτε καί τά ἐρωτήματά τους. Εἶχαν ἤδη δημιουργήσει μιά ἰσχυρή ἰδεολογία:

«Ἀγωνιζόμαστε γιά τή μελλοντική εὐημερία σας».

Τό ἐρώτημα, γιά τό τί ἔκανε στόν πόλεμο ὁ μπαμπάς, εἶχε πάντα ἕτοιμη μιά εὐημεροῦσα ἀπάντηση. Τό πλιάτσικο ἔγινε ἰδεολογία. Οἱ λαοί τῆς Ἀφρικῆς, τῆς Ἀσίας καί τῆς Λατινικῆς Ἀμερικῆς γνώρισαν ἀπό τήν κόψη τά ἀποτελέσματα τῆς ἰδεολογίας.

Τά παιδιά τοῦ ἀνεπτυγμένου κόσμου δέ ρωτοῦσαν πιά γιά τόν πόλεμο. Ἔγιναν πρακτικοί ἄνθρωποι, προτιμοῦσαν νά τρῶνε καί νά καταναλώνουν ἀντί νά ἀσχολοῦνται μέ φιλοσοφικές ἰδέες.

Ποτέ βέβαια δέν σκέφτηκαν τήν εὐθύνη τους ἀπέναντι στό χριστιανισμό. Πόσοι ἀπό τούς λαούς τῆς γῆς δέν ἔγιναν παιδιά τοῦ Χριστοῦ ἐπειδή κανείς δέν σκέφτηκε πώς ἡ εὐθύνη τους γιά τούς λαούς τῆς γῆς ἦταν πιό ἰσχυρή ἀπό τήν ἰσορροπία τοῦ στομαχιοῦ τους. Πόσοι ἀπό τούς λαούς τῆς γῆς ἔγιναν μέ τή βία χριστιανοί μέ ἀποτέλεσμα νά ἀμφισβητοῦν καθημερινά τή δύναμη τοῦ χριστιανισμοῦ γιά νά δίνει ζωή στή ζωή τους;

Στό μπαμπά τῆς νέας τάξεως τῶν πραγμάτων

Τώρα τά πράγματα εἶναι πολύ εὔκολα, τά παιδιά δέν ρωτοῦν ἐρωτήματα. Ἀσχολοῦνται μέ τούς ὑπολογιστές. Σκέφτονται ὡς ὑπολογιστές. Ὁ μπαμπάς μπορεῖ νά βρίσκεται στό Ἰράκ, στή Σερβία, στό Ἀφγανιστάν καί ὅπου χρειαστεῖ γιατί πρέπει νά ἐξασφαλιστεῖ ἡ παγκόσμια νέα τάξη τῆς εἰρήνης. Ἔτσι λένε σήμερα τό πλιάτσικο. Ἡ εὐθύνη γι΄ αὐτούς πού δέν θά πλησιάσουν τό Χριστό, ἐπειδή ἡ νέα τάξη ἐπιβάλλεται ἀπό Χριστιανούς, δέν ἀπασχολεῖ κανέναν.

Στό μπαμπά τοῦ Εὐρωπαίου Ὀρθόδοξου

Σ΄ αὐτό τό μπαμπά δέν μποροῦμε νά δώσουμε κάποια χρήσιμη καί πρακτική συμβουλή πέρα ἀπό μία σύσταση:

Νά μήν πάει σ΄ αὐτόν τόν πόλεμο, ἄν θέλει νά μείνει Ὀρθόδοξος καί γιά νά μείνει ἀνοικτή ἡ ἐλπίδα τῆς Ὀρθοδοξίας γιά τούς λαούς τῆς γῆς.

† π.Κ.Σ.

Πηγή: Πάντα τά ἔθνη. Τριμηνιαῖο ἱεραποστολικό περιοδικό τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἔτος ΚΑ’, τεῦχος 84, Ὀκτ.-Νοέμβρ.-Δεκ. 2002, σελίδα 6.