ΝΗΠΙΟΤΗΤΑ : ΒΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΘΕΩΣΗ Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου,

       

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία

τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου,

ἀπό τήν ἱστοσελίδα floga.gr, ἐπάνω στό χωρίο τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, κεφάλαιο 10ο, στίχοι 16 ἕως 21, στά πλαίσια τῆς ἑρμηνείας πού ἔγινε στό κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 18-10-2009.

Ἡ εὐαγγελική περικοπή πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο ἀναγιγνώσκεται τιμητικῶς πως, διά τήν ἑορτή τοῦ Ἁγίου καί Ἀποστόλου Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ πού γιορτάζει σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας, πού σημαίνει ὅτι περιγράφει τό ἦθος τό ἀποστολικό. Ἀλλά πρέπει νά ὑπενθυμίσω -καί ἔχει πολύ μεγάλη σημασία γιά τίς ἑρμηνευτικές δυνατότητες καί προοπτικές αὐτῆς τῆς περικοπῆς- ὅτι τήν ἴδια περικοπή διαβάζουμε στήν ἑορτή τῶν Ἁγίων Ἀρχαγγέλων. Αὐτό ὑπάρχει σάν μιά σπουδαία δυνατότητα κατανοήσεως καί τῆς σχετίσεως τοῦ ἀποστολικοῦ ἤθους μέ τό ἦθος τῶν ἀγγέλων καί ἔτσι θά καταλάβουμε τήν περικοπή.

Τί εἶναι οἱ ἄγγελοι; Εἶναι οὐράνιες δυνάμεις, πού διακονοῦν καί λειτουργοῦν τόν Θεό. Τόν διακονοῦν στέλνοντας σέ μᾶς τά μηνύματά Του καί ταυτόχρονα Τόν λειτουργοῦν, πού σημαίνει [ὅτι] οἱ Ἀπόστολοι καί ὁ Ἀπόστολος καί Εὐαγγελιστής Λουκᾶς κάνουν τό ἴδιο πράγμα ἀκριβῶς: Γίνονται ἡ φωνή τοῦ Θεοῦ καί ὑπηρετοῦν τόν Θεό· καί φυσικά ἡ προοπτική τοῦ κειμένου πού ἀνοίγεται μπροστά μας ἀνοίγει αὐτό τόν δρόμο, πού εἶναι τό ἦθος τό ἀγγελικό καί τό ἀποστολικό, στή ζωή τοῦ καθενός μας. Ἀκριβῶς αὐτό νά δοῦμε, γιατί ἡ ἐπέκταση πιά τοῦ ἤθους τοῦ ἀγγελικοῦ καί τοῦ ἀποστολικοῦ στή ζωή τοῦ καθενός μας μᾶς ἀφορᾶ καί μᾶς ἐνδιαφέρει πάρα πολύ, γιατί κι ἐμεῖς κατ᾽ αὐτόν τόν τρόπο πρέπει νά λειτουργήσουμε.

Τί λέει ὁ Χριστός μας τώρα, ὁμιλώντας στούς μαθητές Του; Ξεκινάει μέ μιά φράση πού δηλώνει τήν ἑνότητα πού ἔχει μαζί τους καί τήν ἑνότητα τήν ὁποία ἔχει μέ τόν Πατέρα Του. Λέει: «Ὅποιος ἀκούει ἐσᾶς -πού ἐσεῖς τί ὁμιλεῖτε καί λέτε; Λέτε τόν λόγο μου- ἐμένα ἀκούει, καί ὅποιος δέν ἀκούει ἐμένα δέν ἀκούει τόν Πατέρα μου». Βλέπετε, ὑπάρχει μιά ἄμεση σχέση ἑνότητας· ἑνότητας καί ὑπακοῆς τῶν μαθητῶν -ἀκούω, ὑπακούω- καί ταυτόχρονα ἑνότητας καί ὑπακοῆς τοῦ Υιοῦ πρός τόν Πατέρα. Δηλαδή τά πάντα, ὅλα ἀνάγονται μέσα στή ζωή τῆς Ἁγίας Τριάδας. Ἐκεῖ ὑπάρχει ἑνότητα, ὑπάρχει ἀγάπη· καί ἀφοῦ ὑπάρχει αὐτό ἐκεῖ -ἔτσι εἶναι ὁ Θεός- αὐτό ὁ Θεός τό δίνει σέ μᾶς σάν δῶρο καί ἀποκτοῦμε μέ Ἐκεῖνον καί ὅλοι μας αὐτή τήν ἑνότητα τήν τριαδική. Ὑπάρχει ἡ ἀγάπη καί ἡ ἑνότητα. Μέσα ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη καί τήν ἑνότητα πιά μποροῦμε νά λειτουργήσουμε τό πρῶτο βῆμα τό ἀποστολικό καί γιά νά μπορέσεις νά ἔχεις αὐτή τήν ἑνότητα καί τήν ἀγάπη, πρέπει νά ξεπεράσεις τά πάθη σου, ἄρα δίνεις μιά μάχη μέ τά πάθη σου.

Καί στέλνει ὁ Χριστός τούς Ἀποστόλους Του καί ἐμᾶς ὅλους γιά νά μποροῦμε νά ἐκφράσουμε στή ζωή τοῦ κόσμου τή φωνή Του καί τό ἦθος Του καί τό τί εἶναι Ἐκεῖνος καί αὐτή εἶναι ἡ ὀφειλή μας καί τό καθῆκον μας· ὅπως στέλνει τούς μαθητές Του στέλνει καί μᾶς. Καί πᾶνε οἱ μαθητές Του καί χαίρονται ὅταν βλέπουν πού τά πνεύματα ὑποτάσσονται σέ αὐτούς καί πᾶνε χαρούμενοι καί λένε στόν Χριστό: «Ξέρεις, τά πνεύματα ὑποτάσσονται σέ μᾶς». Πολύ μεγάλη ἱστορία! Σάμπως καί ἔκαναν κάτι ἰδιαίτερο οἱ μαθητές; Ἁπλῶς ἀγάπησαν τόν Χριστό καί ἀκολούθησαν τίς πρῶτες διδαχές Του. Γιατί τά πνεύματα ὑποτάσσονται σέ αὐτούς; Κι ὁ Χριστός ἀπαντάει: «Μή χαίρεστε γι᾽ αὐτό», λέει. «Γι᾽ αὐτό νά μή χαίρεστε. Νά χαίρεστε γιατί τά ὀνόματά σας γράφτηκαν στόν οὐρανό». Νίκησαν τά δαιμόνια καί τά δαιμόνια σ᾽ αὐτούς ὑποτάσσονται; Εἶναι γιατί πρῶτα νίκησαν τά πάθη τους. Καί ἐπειδή νίκησαν τά πάθη τους, ἀπέκτησαν ἦθος χριστοειδές καί θεοειδές πᾶνε στόν κόσμο κι εἶναι σάν τόν Θεό καί ἐπειδή ἡ ἀγάπη νικάει ὁτιδήποτε καί ἐπειδή ἀκριβῶς κι ἡ κόλαση τοῦ διαβόλου εἶναι ἡ παρουσία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, αὐτή ἀκριβῶς ἡ νίκη πάνω στά πάθη τούς κάνει νά νικήσουν καί τά δαιμόνια. Δέν εἶναι ἕνα ἀνεξάρτητο διακόνημα καί ἕνα ἀνεξάρτητο ἐπίτευγμα νά κάνουν αὐτό τό πράγμα. Ὅποιος στρέφεται στόν Χριστό, ὅποιος ἀγαπάει τήν Ἀγάπη, ὅποιος γίνεται σάν τόν Χριστό, σάν τήν Ἁγία Τριάδα καί ἔχει ἑνότητα, νικάει ὁτιδήποτε κακό. Δέν εἶναι μιά ἰδιαίτερη πάλη καί μιά ἀγωνία.

Γι᾽ αὐτό νά χαίρεστε λοιπόν, γιατί νικήσατε τά πάθη σας, καί μέσα ἀπό τή νίκη τῶν παθῶν γράφονται τά ὀνόματά σας στόν οὐρανό. Καί φυσικά προσθέτει ὁ Χριστός μετά λέγοντας, στούς μαθητές Του τό λέει, ἀλλά μέ τόν δικό Του τρόπο στρεφόμενος στόν Πατέρα Του -γιά νά προσδιορίσει ὁριστικά αὐτό τό ἦθος τό ἀποστολικό, τό ὁποῖο περνάει στό πρόσωπό μας καί στή ζωή μας- κάνει μιά σύντομη προσευχή στό τέλος καί λέει: «Σέ εὐχαριστῶ Πατέρα μου γιατί αὐτά δέν τά ἔμαθες καί δέν τά ἔδειξες στούς σοφούς καί τούς συνετούς τοῦ κόσμου αὐτοῦ», δηλαδή αὐτούς πού εἶναι ἐγωιστές καί προσπαθοῦν τόν κόσμο νά τόν κυβερνήσουν ὄχι μέ τήν ἑνότητα, ὄχι μέ τήν ἀγάπη, ὄχι μέ τό ἦθος τό τριαδολογικό, ἀλλά πᾶνε νά νικήσουν τά δαιμόνια μέ τά δαιμόνια, ὄντες δαίμονες». Καί λέει: «Εὐχαριστῶ Πατέρα μου, γιατί σέ αὐτούς τούς συνετούς καί τούς φρονίμους, δηλαδή στούς ἐγωιστές τοῦ κόσμου, δέν τούς τά ἔδειξες αὐτά τά πράγματα. Καί σέ ποιούς τά ἔδειξες; Στά “νήπια”, δηλαδή στούς ταπεινούς» καί μᾶς καλεῖ σέ μιά νηπιότητα, σέ μιά κάθαρση τῶν παθῶν, μιά ἀλλαγή τῆς νοοτροπίας τῆς ζωῆς μας, ὅπου τό καθετί δαιμονιῶδες, τό ὁποῖο δέν ἐκφράζει ἀγάπη καί ἑνότητα, καταλύει τόν κόσμο καί τόν διαλύει. Καί τότε γινόμαστε νήπιοι καί τότε προσομοιάζουμε κατά χάρη στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί τότε προσομοιάζουμε καί στίς οὐράνιες δυνάμεις καί στούς Ἀποστόλους καί στόν σήμερα τιμώμενο Ἀπόστολο.

Ἄρα τό κείμενο πού ἀκούσαμε εἶναι συγκλονιστικό, γιατί ἀφορᾶ τόν βηματισμό τῆς ζωῆς μας καί ὄχι μόνο αὐτό, δέν εἶναι ἁπλῶς τό ἦθος «τί κάνουμε ἐμεῖς»· εἶναι τό τί ἀφήνουμε στά γύρω μας, τό τί πατήματα, τό τί ἴχνη ἀφήνουμε στό περιβάλλον μας. Μπαίνει ἕνα ἦθος ἀποστολικό, ἀγαπητικό, ἑνότητας, νίκης κατά τῶν δαιμόνων, πού σημαίνει νίκης κατά τῶν παθῶν ἤ μπαίνουμε στόν κόσμο ὡς δῆθεν ἔξυπνοι καί συνετοί καί φρόνιμοι γιά νά κερδίσουμε μέ τά δικά μας ἐπιτεύγματα καί τόν ἐγωισμό μας τόν κόσμο; Καί ἐδῶ ὅλα καταλύονται καί ἐδῶ ὁ Χριστός καλεῖ ὅλους μας σέ μιά νηπιότητα.

Τιμοῦμε, λοιπόν, σήμερα τόν Ἀπόστολο καί Εὐαγγελιστή Λουκᾶ. Ταυτόχρονα, ἔμμεσα, τιμήσαμε τούς ἀγγέλους. Ταυτόχρονα, ἔμμεσα καί ἄμεσα, τιμοῦμε ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀπέκτησαν αὐτή τή νηπιότητα· καί ταυτόχρονα ἀνοίγουμε μιά ἄλλη προοπτική στόν κόσμο: Τήν προοπτική πού ἡ φωνή μας νά γίνει φωνή τοῦ Θεοῦ, τά πατήματά μας νά γίνουν πατήματα τοῦ Θεοῦ πάνω στόν κόσμο καί ἡ παρουσία μας νά γίνει παρουσία ἀποστόλου.

Η οκνηρία γεννά άσχημους λογισμούς...

                            

Η οκνηρία γεννά άσχημους λογισμούς...  

Θα προσπαθήσω να το πω με απλές λέξεις. Ότι δεν κινείτε ατροφεί. Αν αφήσετε ακίνητο το χέρι σας για πολλές μέρες, θα πάθει ατροφία και το πόδι σας. Έτσι δεν είναι; Ότι δεν κινείτε ατροφεί, ότι κινείτε λανθασμένα αρρωσταίνει . Έτσι λοιπόν και η πνευματική μας υπόσταση, ο νους, η καρδιά μας, είναι προορισμένα να κινούνται. Αν δεν κινούνται καθόλου ατροφούν, αν κινούνται λανθασμένα αρρωσταίνουν. Άρα μια λύση υπάρχει να κινούνται σωστά . Προς τα πού ; Προς τον Κύριο. Γι΄ αυτό η μνήμη του Θεού, η στροφή σε Αυτόν . Έτσι λοιπόν αν δεν κινούμαστε ή αν λανθασμένα κινούμαστε, παρεμβάλλονται άρρωστοι λογισμοί, οι οποίοι μετά πυροδοτούν τους λογισμούς . Βλέπεται, η καρδιά μας γίνεται σαν χωράφι στο οποίο φυτρώνουν αγκάθια. Όταν μας συμβεί κάτι τέτοιο είναι φυσικό επακόλουθο η πνευματική στειρότητα. Δεν υπάρχουν πια μέσα μας πνευματικοί καρποί, ούτε μπορούμε να νιώσουμε μια στοιχειώδη πνευματική χαρά . 

 π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, 

Ο τόπος που γεννήθηκα π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Ο τόπος που γεννήθηκα είναι γεμάτος από τραμουντάνες και καταιγίδες και τρικυμίες. Πάντα τον χτυπούν ανελέητα, χωρίς σταματημό και όμως, θαύμα πρέπει να 'ναι, ο τόπος δεν κλονίζεται. 

Ο τόπος που γεννήθηκα και περπάτησα, πάντοτε χτυπιόταν και πάντοτε χτυπιέται, έτσι είναι πάντα. Όλοι πάνω του λυσσομανούν  και όλοι πάνω του χτυπιούνται, όλοι θέλουν να τον κατασπαραξουν και να τον εξαφανίσουν και όμως, ο τόπος είναι αξεπέραστος και ακλόνητος. 

Στον τόπο που γεννήθηκα, οι άνθρωποι είναι πολλές φόρες τραυματισμενοι και πονεμένοι και όμως αν μείνουν·και πατήσουν εκεί πάνω, γίνονται τραγουδιστάδες και χορευτάδες της κάθε χαράς, του κάθε καημού και του κάθε πόνου .  

Ο τόπος που γεννήθηκα και αγάπησα είναι πάντοτε τέτοιος. Όταν πεθάνεις, σε τραγουδούν και όταν ζεις τραγουδάς. Εκεί ο θάνατος γίνεται πανηγύρι. Εκεί η αλλαγή γίνεται Ανάσταση .  

Έτσι είναι πάντα ο τόπος που γεννήθηκα και έτσι πάντα θα μείνει. Το όνομα αυτού του τόπου, είναι ο τόπος μας, λέγεται Εκκλησία όπου τον κάθε θάνατο τον κάνει πανηγύρι και την κάθε μετάβαση σε άλλη μορφή ζωής την κάνει Ανάσταση . 

Ράδιο  Παράγκα

Συνέντευξη με τον  Αρχιεπίσκοπο  Χριστόδουλο     

   

π.Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος 

Η κρίση του κόσμου (π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος)

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία του πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, επάνω στο χωρίο του κατά Λουκάν Ευαγγελίου, κεφάλαιο 6ο, στίχοι 31 έως 36, στα πλαίσια της ερμηνείας του κηρύγματος της Κυριακής, που έγινε την Κυριακή στις 05-10-2008.

Τα κείμενα τα βιβλικά, και δη τα ευαγγελικά όπως αυτό που ακούσαμε πριν από λίγο, είναι διαχρονικά· δηλαδή έχουν εφαρμογή πέρα από συνθήκες οποιασδήποτε εποχής. Παντού εφαρμόζονται και όλα τα ερμηνεύουν. Κάτω από αυτή την προοπτική, αυτή η ευαγγελική περικοπή μπορεί να ακουμπήσει το σημερινό και διαχρονικό θέμα, της κρίσεως του κόσμου.

Ακούμε συνεχώς – ερχόμενη η ακοή μέσα από πολυποίκιλα επίπεδα – την έννοια «κρίση». Μπορεί σήμερα να εκφράζεται ως μια έννοια παγκοσμίου οικονομικής κρίσεως. Η ευαγγελική περικοπή προσεγγίζει το θέμα στο μεδούλι της και πιάνει την ιστορία στο βάθος της. Πρωτογενώς μεν, για να μπορούμε να εφαρμόσουμε το λόγο του Χριστού: «μην ταρασέσθω υμών η καρδία», δεν μπορεί οποιαδήποτε κρίση να μας πιάσει, αλλά αφετέρου, να μπορούμε να μπούμε στη ρίζα του πράγματος και να θεραπεύσουμε.
Αν ακούσουμε τη φωνή των Πατέρων της εκκλησίας, ακόμη και του Ευαγγελιστού Ιωάννου του Θεολόγου, που λέει: «νυν κρίσις εστί του κόσμου τούτου», θα γνωρίσουμε πολύ καλά, πως η κρίση του κόσμου προέρχεται από το σκοτισμό του μυαλού του ανθρώπου, ο οποίος απομακρυνόμενος από το Θεό αλλού στρέφεται και τέλος στρέφεται στον εαυτό του. Όλο το μέγεθος της κρίσεως είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να αμυνθεί, να ζήσει, να προστατευθεί, αγνοώντας όλους τους άλλους. Και μάλιστα θέλει να ζήσει και ζώντας, θέλει αν κάτι δώσει, να πάρει άλλα τόσα. Και έρχεται αυτή η ευαγγελική περικοπή η οποία προσδιορίζει την κρίση στο βάθος ενός εμπορικού, οικονομικού, συναλλακτικού μεγέθους και σπάζει αυτό το μέγεθος.

π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: Ἡ διαστροφή τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί ἡ θεραπεία της κατά τήν Ὀρθόδοξη παράδοση

Συνεχίζοντας τίς ὁμιλίες μας αὐτές, μετά ἀπό τή σύντομη ἑορταστική διακοπή, νά εὐχηθῶ σέ ὅλους σας καλή κι εὐλογημένη χρονιά νά ἔχετε. Δέν λέμε χρόνια πολλά, πού εἶναι κάτι πολύ σχετικό γιά τά μέτρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐφόσον τά χρόνια τά πολλά ἔρχονται σέ μιά, θά ᾽λεγα ἔτσι, διανοητική ἀντιπαλότητα μέ τό στοιχεῖο τῆς αἰωνιότητας, ἀλλά νά ᾽ναι χρόνια εὐλογημένα, πού θά σᾶς ὁδηγήσουν αὐτά τά χρόνια στό χῶρο τῆς αἰωνιότητας. Χρησιμοποιοῦμε τό χρόνο γιά νά φτάσουμε στήν αἰωνιότητα, ὄχι ὁ πολλαπλασιασμός τοῦ χρόνου, πού θά μᾶς κάνει κάτι καλύτερο. Ὅπως λέει καί ἡ Γραφή, «γῆρας τό τίμιον οὐ τό πολυχρόνιον», ἕνας πού καταξιώθηκε ἤ χαριτώθηκε νά ᾽χει χρόνια, πού εἶναι γεροντικῆς ἡλικίας, δέν σημαίνει πού καταξιώθηκε λόγω ἀκριβῶς τῆς χρονικῆς του παρουσίας πάνω στή γῆ, ἀλλά γιά ἐκεῖνο, τό ὁποῖο εἶναι εὐλογημένο κι ἁγιασμένο. Οὐ, λοιπόν, τό πολυχρόνιο, ἀλλά τό εὐλογημένο μετράει γιά μᾶς.
Μέσα ἀπ᾽ αὐτές τίς χρονολογικές εὐχές μας, πού εὐχόμαστε ἀπό τή σχετικότητα τοῦ χρόνου νά πᾶνε στήν ἀπολυτότητα τῆς αἰωνιότητας, νά συνεχίσουμε τίς ἀναλύσεις μας, πού ἔχουν σάν ἐργαλεῖο καί σάν ὄργανο, βέβαια, κείμενα πατερικά, πού εἶναι πάρα πολλά τά κείμενα καί σίγουρα θέλουν πολλές ἀναλύσεις καί πολύπτυχα νά τίς δοῦμε, τῶν Ὅρων κατ᾽ ἐπιτομήν τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ἀλλά πού πάντοτε συνδυάζουμε αὐτές τίς ἀναλύσεις μέ κάποιο ἐπίκαιρο γεγονός καί μᾶς βοηθοῦν πάντοτε οἱ Ὅροι κατ᾽ ἐπιτομήν γιά νά προσδιορίσουμε καλύτερα τήν ἐπικαιρότητα, πού πάντοτε μᾶς δίνει ἐρεθίσματα καί πάντοτε μᾶς δίνει ἀφορμές, μιά πού εἶναι κάτι ζωντανό ἡ ἐπικαιρότητα καί εἶναι πρός ἀξιοποίηση· καί αὐτό πού λέω πάντοτε, ὅτι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί δέν φοβόμαστε τήν ἐπικαιρότητα, ἐπειδή ζοῦμε στόν κόσμο.
Τό ἐπίκαιρο εἶναι τό ἐπί καιροῦ, εἶναι κάτι πολύ προσωρινό, ἀλλά ἐμεῖς δέν φοβόμαστε τό ἐπίκαιρο, ἀφοῦ καί τώρα, αὐτή τή στιγμή, ζοῦμε ἐπίκαιρα, ζοῦμε αὐτό τό λεπτό, αὐτή τήν ὥρα τῆς ζωῆς μας καί ἡ ἐπικαιρότητα μπορεῖ νά εἶναι τόσο πληθωρική αὐτή τήν ἐποχή, μάλιστα μέ τά μέσα τῆς ἐνημερώσεως, πού πολυποίκιλα γεμίζουν τίς ἀκοές μας καί τό νοῦ καί τήν καρδιά μας μέ τίς τρέχουσες εἰδήσεις, πού μπορεῖ νά γίνουν πληθωρικές καί κουραστικές καί πληθωριστικές καί νά χάσουν τήν ἀξία τους· ἀλλά τολμῶ νά πῶ ὅτι ἐμεῖς οἱ χριστιανοί, ἐπειδή δέν ζοῦμε μανιχαϊκά, ἀλλά ζοῦμε ὀρθόδοξα, ἀξιοποιοῦμε τήν ἐπικαιρότητα μ᾽ ἕναν τρόπο εὐλογημένο, δηλαδή δέν ἀκοῦμε ἁπλῶς γιά νά γεμίσουμε τά αὐτιά μας μ᾽ ἐμπειρίες ἀκοῶν. Ἀκοῦμε γιά ν᾽ ἀκούσουμε τί συμβαίνει στόν κόσμο καί τουλάχιστον νά πάρουμε ἐρεθίσματα ἀπ᾽ αὐτό καί αὐτή εἶναι, θά ᾽λεγα, ἡ ἀποκλειστική δυνατότητα πού μπορεῖ νά ἀκοῦμε τήν ἐπικαιρότητα, εἶναι νά πάρουμε τίς ἀκοές τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου καί ὅλα αὐτά νά μετασχηματιστοῦν ἤ σέ μιά πράξη ζωῆς, ἄν εἶναι δυνατό, κάπου νά σταθεῖς πλάι σέ κάποιον ἄνθρωπο ἤ ἀκόμη περισσότερο, ἐφόσον δέν μπορεῖ νά γίνει πράξη ζωῆς ἡ κάθε εἴδηση πού ᾽ρχεται, νά γίνει ἕνα ἀντικείμενο προσευχῆς κι ἔτσι ὁ πόνος, ἡ κραυγή τῆς ἀγωνίας, τῆς πείνας, τῆς δίψας, τῆς καταπιέσεως, τῆς ἀδικίας, πού διατρέχει συνήθως τά δελτία ἐνημερώσεως, πού δέν μπορεῖ νά εἶναι ὡραιοποιημένα, πάνω στήν τραγωδία στέκονται -τά ὡραῖα τά πράγματα εἶναι κρυμμένα πάντοτε, ὅπως οἱ ἅγιοι εἶναι κρυμμένοι πάντοτε- μᾶς δίνουν ἀφορμή γιά πολύ βαθύτερη προσευχή.

Η Βαϊοφόρος (π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος)

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπό τήν ἱστοσελίδα floga.gr, στά πλαίσια τῶν μαθημάτων ἁγιογραφίας τῶν Ἁγίων εἰκόνων τῆς Ὀρθοδοξίας μας, πού ἔγινε τήν Παρασκευή 20-1-2006.
Νά ἀναλύσουμε σήμερα τήν εἰκόνα τῆς λεγομένης Βαϊοφόρου, δηλαδή τῆς εἰσόδου τοῦ Χριστοῦ τήν ἡμέρα τῶν Ἱεροσολύμων στήν πόλη αὐτή, πού ἀκολούθησε μετά ὁ σταυρός καί ὅλα τά γεγονότα τοῦ πάθους.
Βέβαια, ἐπειδή μπαίνουμε ἤδη στά γεγονότα τοῦ πάθους, ὅλη ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἕνα ἀποκαλυπτόμενο μυστήριο. Ὅ,τι κάνει ὁ Θεός εἶναι μυστήριο, ἀλλά ἀποκαλυπτόμενο καί τό μυστήριο αὐτό τό κατανοοῦμε κατά τά μέτρα τῶν ἀνθρωπίνων δυνατοτήτων πού ἔχουμε, κατά τά μέτρα τῆς καθάρσεως πού ἔχουμε καί πολλά ἄλλα σημεῖα δέν τά κατανοοῦμε. Ἔτσι μπαίνουμε σέ ἕνα χῶρο καταληπτοῦ τε καί ἀκαταλήπτου. Ὅλα εἶναι ἔτσι. Ἀλλά θέλω νά πῶ ὅτι ὅσο πλησιάζουμε στά γεγονότα τά κορυφαῖα τῆς Σταυρώσεως καί τοῦ πάθους τοῦ Χριστοῦ μας, τά γεγονότα γίνονται πιό ἀκατάληπτα καί χρειάζονται ἀκόμα περισσότερο κάθαρση γιά νά τίς καταλάβουμε αὐτές τίς ἐκφράσεις. Βλέπετε οἱ μαθητές ἄκουγαν τόν Χριστό ὅταν ἐκήρυττε. Μερικά δέν τά καταλάβαιναν καί τοῦ ἔλεγαν δέν καταλαβαίνουμε καί γιατί τά λές καί μέ παραβολές μάλιστα; Ἐνῶ ὁ Χριστός ἔλεγε τίς παραβολές γιά νά ἦταν πιό εὔκολα, πιό βατά, πιό διδακτικά. Αὐτοί οὔτε τίς παραβολές δέν καταλάβαιναν κι ὁ Χριστός ἑρμήνευε τίς παραβολές καί αὐτοί καταλάβαιναν λίγα. Πόσω μᾶλλον ὅταν φτάνουμε στό ἀκατανόητο τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ἀναστάσεώς Του. Ὅσο λοιπόν, προχωροῦμε τά πράγματα ἑρμηνευτικά γίνονται πιό δύσκολα καί χρειάζεται περισσότερη κάθαρση ἡ κατανόηση.
Θέλω νά πῶ τώρα γιά μᾶς, πού ἄν κάποτε γίνετε ἁγιογράφοι καί ἁγιογραφεῖτε τά γεγονότα αὐτά, ἀκόμη καί ἡ περιγραφή τῶν γεγονότων πρέπει νά σᾶς κάνει νά στέκεστε μέ πολύ σεβασμό πρός τά γεγονότα καί χρειάζεται πολλή προσευχή καί πολλή κάθαρση. Δέν λές ξεκινῶ τήν εἰκόνα νά τήν κάνω ἔτσι. Πραγματικά χρειάζεται μιά ἐμβάθυνση στά γεγονότα κατά τά μέτρα τοῦ δυνατοῦ. Νά δοῦμε αὐτά τά μέτρα τοῦ δυνατοῦ πού ἔχουμε στήν εἰκόνα τῆς Βαϊοφόρου.
Ἔχουμε μπροστά μας τό Χριστό, ὅπως τό περιγράφει τό κείμενο τό εὐαγγελικό. Ὁ Χριστός κάθεται πάνω στό γαϊδουράκι, κάποιοι ἄνθρωποι τόν ὑποδέχονται στήν πόλη καί πίσω ἀπό Αὐτόν εἶναι οἱ μαθητές Του. Κάποια παιδιά στρώνουν τά ἱμάτια αὐτῶν καί [ἐπίσης φαίνεται] ἡ ἁγία Πόλις. Νά δοῦμε ἕνα πρός ἕνα τά γεγονότα.

Πατερική Θεολογία και Μεταμοσχεύσεις

25 Ιανουαρίου 2014

http://katanixis.blogspot.gr/2014/01/blog-post_5968.html#more

«Ἡ Χριστιανική Ἐναλλακτική λύση στήν ἐκκοσμίκευση καί τήν Μοντέρνα Ψυχοθεραπεία»

  Συνέντευξη με τον κύριο Frank Schaeffer εκδότη του βιβλίου «Αιώνια Ημέρα: Η Χριστιανική Εναλλακτική λύση στην Εκκοσμίκευση και την Μοντέρνα Ψυχοθεραπεία». (Eternal Day: The Christian Alternative to Secularism and Modern Psychology – Regina Press, 1998) του κυρίου Dr. Seth Farber. click to enter
Ο κύριος Frank Schaeffer είναι επίσης ο συγγραφέας του βιβλίου «Χορεύοντας Μόνος – Αναζητώντας την Ορθόδοξη πίστη στον αιώνα των ψεύτικων θρησκειών» (Dancing Alone – The Quest for Orthodox Faith in the Age of False Religion – Regina Press).
Το απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα είναι από την εκπομπή Ράδιο-Παράγκα του 89,5 στα F.M., του ραδιοφωνικού σταθμού της Εκκλησίας της Ελλάδος, που έγινε την Κυριακή 06-02-2000, με θέμα «Είναι η Ψυχανάλυση και η Ψυχοθεραπεία επιστήμη;».
π.Κ.Σ.: Επειδή έχουμε μια ώρα μόνο μπροστά μας και θέλω πραγματικά αυτή την εκπομπή, την επιστημονική και θεολογική και έτσι πάει ως τώρα, έτσι νιώθω… και θέλω να ολοκληρώσουμε, έστω… εν ψήγματι, αυτά τα οποία έχουμε να πούμε… Να ακούσουμε το τελευταίο reportage απ’ την Αμερική… και να μπούμε για λίγο έστω, δεν αδικούμε το λόγο τον θεολογικό, αλλά είναι τόσο μεγάλος, να δώσουμε ψήγματα. Τώρα ένα τηλέφωνο ενός εκδότου βιβλίου. Υπάρχει ένας Αμερικάνος ψυχοθεραπευτής, ο Seth Farber ο οποίος εξέδωσε ένα βιβλίο, που λέγεται «Η Χριστιανική Εναλλακτική (λύση) στην Εκκοσμίκευση και την Μοντέρνα Ψυχοθεραπεία». Είναι ψυχοθεραπευτής ο καθηγητής Farber. Εμείς δεν βρήκαμε τον καθηγητή Farber, αλλά βρήκαμε τον εκδότη του βιβλίου, τον Schaeffer. Πώς είναι το μικρό του όνομα;
Frank Schaeffer.
π.Κ.Σ.: Frank Schaeffer· και κάναμε μαζί του μια συνέντευξη, ρωτώντας τι σε έκανε εσένα, έναν Αμερικάνο, να εκδώσεις αυτό το βιβλίο, που βάζει μια χειροβομβίδα στο χώρο της «ψυχοθεραπείας» στην Αμερική!Ούτε καν μεταμοντέρνα δεν είναι! Και μας εξηγεί τι τον έκανε. Για ν’ ακούσουμε την συνέντευξη με τον εκδότη του βιβλίου.
π.Κ.Σ.: Καλησπέρα σας, κύριε Schaeffer.

Μασωνική ΕΕ καί εὐρώ ἤ Ἐλεύθερη Ἑλλάδα; π. Κων. Στρατηγόπουλος

24 Σεπτεμβρίου 2015

  

 Το πραγματικό δίλημμα των εκλογών

 του π. Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου 

 
Δρ. Θεολογίας και Οικονομικών

 Ο π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος κάνει μια μνημειώδη αναφορά στην ευρωζώνη, το ευρώ, τις αδηφάγες τράπεζες ως μασωνο-δαιμονικές δομές και στην αντίδραση μας έναντι τους στις κάλπες. Απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα:

Για χίλιους λόγους, διάφοροι φορείς όλο αυτόν τον καιρό τρομοκρατούν το λαό μας, με διάφορους εκφοβισμούς. Και αυτός ο εκφοβισμός είναι διπλός. Ο ένας εκφοβισμός είναι τι θα γίνει αν θα φύγουμε από την ΕΟΚ και ο άλλος είναι τι θα γίνει αν δεν θα φύγουμε. 
Θέλω να σας τονίσω τα εξής. Πρώτα-πρώτα, η θέση μου για τα μνημονιακά είναι σαφέστατη, την έχω πει χίλιες φορές. Το είπα πριν από λίγο, το θεωρώ βαθύτατη προδοσία του λαού και του τόπου. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά αυτό δεν μου αρκεί. Αυτή είναι η βασική μου αντίδραση. Τι παρακάτω έχω να προσθέσω, για να προσέξει ο λαός.

Κοιτάξτε, το δαιμονομασονικό κίνημα το οποίο διοικεί την Ευρώπη, όπως το λέω είναι -καθαρά έτσι- δεν είναι μια γενική ιστορία. 
Η Ευρώπη διοικείται από κατεξοχήν κέντρα μασονικά, πρόσωπα μασονικά· απόδειξη όλοι όσοι προβάλλονται μέσα από την ταραχή, τη βαβούρα, ως υπουργοί και πρωθυπουργοί των διαφόρων χωρών της Ευρώπης ανήκουν σε μασονικές λέσχες….

Κοιτάξτε, κι αν ακόμη για μια στιγμή ξεφύγω από τη δουλεία του μνημονίου -που δεν μπορώ να ξεφύγω, με κυνηγάει συνέχεια γιατί είναι η δουλεία του εργάτη, όπως είπα πριν από λίγο, και δεν μπορώ να δεχτώ νοήμονα Έλληνα που δέχεται την υποδούλωση της Ελλάδος σε συστήματα, προσέξτε, τα οποία ούτε τα σκέφτηκε, σε συστήματα που δεν τα σκέφτηκε ποτέ. 
Δεν θα επικαλεστώ το άρθρο 120 του σημερινού Συντάγματος. Δεν θα το επικαλεστώ. Εγώ το Χριστό επικαλούμαι, αλλά απλώς θυμίζω ότι αυτό το άρθρο λέει ότι η τήρηση του Συντάγματος αυτού επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων. 

Δεν το επικαλούμαι, αλλά το λέει το Σύνταγμα, απλώς το θυμίζω, ήταν το παλιό 114, είναι στο άρθρο 20, όχι ως ακροτελεύτιο. Άρα εδώ υπάρχει μια επίκληση για τον πατριωτισμό των Ελλήνων. 

Πρέπει να αναλογιστεί ο καθένας πόσο έχει πατριωτισμό.
Αν αυτός ο τόπος προετοιμάζεται να ενταχθεί σε ένα γενικότερο σύστημα δαιμονομασονικό, όπως το αποκάλεσα υπεύθυνα -γιατί αυτά είναι τα κέντρα σήμερα, είναι αυτά τα κέντρα που λειτουργούν το σήμερα, τα οποία έχουν ως καίριο, προσέξτε δεν είναι τυχαίο, άξονά τους το τραπεζικό σύστημα. 

Μην ξεχνάτε την Αποκάλυψη ότι θα έρθει ένα σύστημα το οποίο θα είναι τελείως εγκλωβιστικό για τον άνθρωπο, δεν θα μπορεί ο άνθρωπος να σηκώσει κεφάλι και δεν θα μπορεί να ψωνίσει ή να αγοράσει. 
Όλα τα χρήματα σήμερα λειτουργούν μέσα από τις τράπεζες. Γι ‘αυτό οι τράπεζες είναι τα καλά παιδιά της ιστορίας.   Εν μέσω κρίσεως δεν ξέρω πόσα δισεκατομμύρια πήραν αυτό τον καιρό οι τράπεζες στην Ελλάδα, για να είναι τα καλά παιδιά αυτού του συστήματος.  Ευχαριστώ, δεν θα πάρω.
Σημαίνει πως αυτή η Ευρώπη, με αυτό το ευρώ, είναι πουλημένη εκ προοιμίου. 

Κι εγώ συντασσόμενος μαζί τους, παίρνω την ευθύνη, η Ελλάδα να έρθει σε αυτό το σύστημα το οποίο ετοιμάζει την κόλαση και την πολιτεία του Αντιχρίστου. 

Κυριακή τοῦ Σπορέως-Μικρή νηπτική κλίμακα πνευματικῆς ζωῆς Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου,

Τήν πολύ γνωστή παραβολή τοῦ σπορέως πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο, ἀπό τό Κατά Λουκᾶν Εὐαγγέλιο, μποροῦμε νά τή διαφοροποιήσουμε ἀπό ἄλλες περικοπές γιά ἕναν ἰδιαίτερο λόγο:
Εἶναι μιά περικοπή πού μέσα σέ μιά μοναδική ἔκφραση, ἑρμηνεύεται ἡ ἴδια ἀπό τόν Χριστό. ῎Ετσι, θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ ὅτι κανείς δέν μπορεῖ νά παρέμβει ἑρμηνευτικά σέ αὐτό τό κείμενο, ἐφόσον ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἑρμηνεύει τά δικά Του τά λόγια. Καί παρόλο πού δέν μποροῦμε πραγματικά νά μιλήσουμε γιά ἑρμηνευτικές προεκτάσεις ἤ ἀναλύσεις, ἀφοῦ τά εἶπε ὅλα ὁ Χριστός, μποροῦμε, μέσα ἀπό τό δεύτερο κείμενο τῆς ἑρμηνείας τοῦ Χριστοῦ πού δίνει στήν παραβολή, νά ἀποκαλύψουμε – καί αὐτό εἶναι μιά μικρή νηπτική, θά ᾽λεγα μιά μικρή κλίμακα πνευματικῆς ζωῆς πού ὁδηγεῖ στόν ἴδιο τόν Χριστό.

  Νά δοῦμε αὐτή τήν ἑρμηνεία τοῦ Χριστοῦ, πῶς εἶναι μιά μικρή κλίμακα καί μιά πορεία πνευματικῆς ζωῆς καί ἀποκαλύπτεται στή ζωή μας ὁ Χριστός.
Πρῶτα-πρῶτα ἡ ἑρμηνεία πού δίνεται γιά τόν Λόγο. Ὁ σπόρος εἶναι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, καί δέν εἶναι ὁ Λόγος ἁπλῶς τό ἄκουσμα· εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἐλλογοποίηση τοῦ ἀνθρώπου, δηλαδή πού μπαίνει μές στήν καρδιά μας [ὁ Λόγος]. Δύο φορές μέσα ἀπό τό κείμενο περνάει ἡ λέξη «καρδιά». Μπαίνει μές στήν καρδιά μας ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, πού εἶναι ὁ Θεός-Λόγος, καί ἐμεῖς χριστοποιούμεθα καί γινόμαστε λογικοί, ὄντως λογικοί ἄνθρωποι, ἄνθρωποι τοῦ Χριστοῦ. ῎Ετσι λοιπόν, αὐτή ἡ κλίμακα ὁδηγεῖ στή χριστοποίηση τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ ἑρμηνεία τοῦ Χριστοῦ μας πορεύεται σέ τέσσερα στάδια· αὐτή ἡ κλίμακα ἔχει τέσσερα στάδια. Καί στά τέσσερα στάδια ἡ εἰσαγωγική λέξη εἶναι ἡ λέξη «ἀκοή». Ἀλλοῦ ἡ ἀκοή γίνεται ἀποδεκτή καί ἀλλοῦ ἀπορρίπτεται, ἀλλά παντοῦ ὑπάρχει ἡ ἀκοή, δηλαδή ὁ ἄνθρωπος ἔχει αἰσθήσεις, εἶναι ζωντανός ἄνθρωπος, δέν εἶναι ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος δέν σκέπτεται, εἶναι ἄνους, ἀλλά μπορεῖ νά καταλάβει. Αὐτή ἡ ἀκοή τώρα πῶς ἀξιοποιεῖται καί πῶς ὁδεύει αὐτή ἡ κλίμακα τῶν ἀρετῶν καί ἡ πορεία τῆς πνευματικῆς ζωῆς πού μᾶς πάει στόν Χριστό.

Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου «Συγκύπτουσα», «μή δυναμένη ἀνακῦψαι» καί «εἰς τό παντελές».

   

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπό τήν ἱστοσελίδα floga.gr, ἐπάνω στό χωρίο τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, κεφάλαιο 18ο, στίχοι 18 ἕως 27, στά πλαίσια τῆς ἑρμηνείας πού ἔγινε στό κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 28-11-2010.

 Τό ἀφετηριακό ἐρώτημα τό ὁποῖο ὑποβάλλει αὐτός ὁ ἄρχων στόν Χριστό εἶναι ἐρώτημα πανανθρώπινο καί διαχρονικό. Τό ἀκούσατε καί τό ξέρετε πολύ καλά: «Τί πρέπει νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή». Ἀλλά αὐτό τό γενικό ἐρώτημα ἔτσι μόνο του δέν λέει τίποτε, γιατί μπορεῖ κάποιος νά τό ἀπαντήσει φιλοσοφικά, νά τό ἀπαντήσει μέ λογισμικά συστήματα ἄλλων θρησκειῶν, ἀλλά πρέπει νά τό ἀκουμπήσει χριστιανικά τε καί ὀρθόδοξα αὐτό…

τό ἐρώτημα καί νά βρεῖ τά βαθύτατα ἐρείσματά του γιά νά γίνει καί μιά βιωματική πραγματικότητα.

  Νά μποῦμε στήν ἀνάλυση τῆς πορείας, ἀλλά νά ξεκαθαρίσουμε δύο πράγματα -ἄς τό πῶ ἔτσι- σάν κατήχηση, γιά νά μείνει στή μνήμη τοῦ λαοῦ. «Ποιά εἶναι ἡ διαχρονικότητα, ἀπό πότε ἀρχίζει ἡ αἰωνιότητα;» εἶναι τό πρῶτο ἐρώτημα καί τό δεύτερο: «σέ ποιά ἐμβέλεια βιώνεται πάνω μου καί ποῦ ἀλλοῦ πιάνει;» καί μετά: «ποιός ὁ τρόπος;». Θά ἀπαντήσω ὅπως εἶπα κατηχητικά στά δύο πρῶτα ἐρωτήματα, «ποιά εἶναι ἡ ἐμβέλεια;». Ἡ αἰωνιότητα εἶναι αἰωνιότητα, ἀλλά ἀπό ποῦ ἀρχίζει; Ὁ Χριστός δίνει μιά σαφέστατη ἀπάντηση, γιατί ἀπαντάει μέ τά πρῶτα λόγια «οὐ κλέψεις, οὐ μοιχεύσεις» – ἀπό τώρα. Νά λοιπόν μιά πεντακάθαρη ἀπάντηση: Ἡ αἰωνιότητα ἀρχίζει ἀπό τώρα. Αὐτό δέν κουβεντιάζεται, θεολογικά. Δίνεται ἔτσι ἁπλά δοσμένη ἡ ἀπάντηση ἀπό τόν Χριστό. Ποιά εἶναι ἡ ἐμβέλειά του; Ἀκουμπάει τόν νοῦ μου, τή διάνοιά μου, τά προσωπικά μου, τά ἀτομικά μου, ἤ ἀκουμπάει καί τίς κοινωνικές δομές; Καί πάλι ἡ ἀπάντηση δίνεται μέ πολύ λιτό τρόπο ἀπό τόν Χριστό, ὅταν λέει: «πώλησε τά ὑπάρχοντά σου καί δῶσε τοῖς πτωχοῖς». Ἀκουμπάει ἄρα καί τό κοινωνικό θέμα. Βλέπετε, τό λέω σάν κατήχηση γιά νά συλλαμβάνουμε ἁπλές ἀπαντήσεις ἀπό τά λιτά καί συγκλονιστικά βαθιά λόγια τοῦ Χριστοῦ.

  Τώρα νά πᾶμε στήν οὐσία τοῦ θέματος. Αὐτά ἦταν τά εἰσαγωγικά σημεῖα πού εἶπα νά τά ξέρετε σάν κατήχηση. Ποιός εἶναι ὁ τρόπος γιά νά μπορῶ νά κληρονομήσω τήν αἰώνια Βασιλεία; Ὁ Χριστός ἀκολουθεῖ ἕνα δρόμο, καί πάλι ἁπλό καί λιτό, τόν ὁποῖο ἀκολούθησε ὅλη ἡ Ἐκκλησία μας στίς ἐκφράσεις τῆς σωτηριολογίας της ἤ στόν δρόμο τῆς νηπτικῆς θεολογίας τῆς καθάρσεως. Νά ἀκολουθήσουμε λοιπόν τόν δρόμο τοῦ Χριστοῦ γιατί εἶναι δρόμος μας, ὁ ὁποῖος πιάνει, ὅπως εἶπα, καί τό πρόσωπό μας καί τά κοινωνικά δεδομένα μετά ἀπό τό πρόσωπό μας.

Πατὴρ Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος: Ἡ ζωτικὴ κίνηση τῆς «ἀκινησίας» τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀκινησία τῆς «κίνησης» τοῦ κόσμου

 

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπό τήν ἱστοσελίδα floga.gr, ἐπάνω στό χωρίο τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, κεφάλαιο 13ο, στίχοι 10 ἔως 17, στά πλαίσια τῆς ἑρμηνείας πού ἔγινε στό κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 5-12-2004.

Θά ἔλεγε κάποιος πώς ἀκούσαμε ἕνα ἀκόμη θαῦμα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ἐπειδή τό θαῦμα ἀκριβῶς κινεῖται στόν χῶρο τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ μυστηρίου τῆς ἀγάπης Του, παρόλο πού φαινομενικά δηλώνει τί γίνεται, μέσα σέ αὐτό τό θαῦμα κρύβεται μιά ὁλόκληρη διεργασία τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καί τῆς καρδιακῆς ἀνταποκρίσεως τοῦ ἀνθρώπου σέ αὐτό τό θαῦμα πού κάνει. Αὐτή ἡ περικοπή πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο, τόσο ἁπλά…

κατανοητή, προσδιορίζει, στά ἐσωτερικά της πολύ μυστικά μεγέθη, πολύ βαθιές καρδιακές διεργασίες πού εἶναι ἀνοιχτές καί γιά μᾶς, φυσικά, γιά τή λειτουργία τοῦ δρόμου τοῦ θαύματος μέσα ἀπό ἄλλες διαδικασίες, πέρα ἀπό τόν τρόπο πού ἐμεῖς τό καταλαβαίνουμε σάν ἔκτακτο γεγονός, μέσα ἀπό τό ὁποῖο γίνεται κάτι ξαφνικά ἐπάνω μας.

Προσέξτε -καί πρέπει νά προσέξουμε- τίς λεπτομέρειες τῆς περικοπῆς. Ἐδῶ προσδιορίζεται πάρα πολύ συγκεκριμένα, σχεδόν μέ τρεῖς λέξεις (κάτι πού δέν εἶναι σύνηθες), τό εἶδος τῆς ἀρρώστιας τῆς γυναίκας, θαρρεῖς καί γράφει κάποιος ἕνα ἰατρικό δελτίο. Λέει «συγκύπτουσα, μή δυναμένη ἀνακῦψαι» καί μάλιστα «εἰς τό παντελές». Δέν εἶναι σύνηθες τό γεγονός τῆς περιγραφῆς τῆς ἀρρώστιας «τριτῶς», μέ αὐτόν τόν τρόπο πού γίνεται ἐδῶ πέρα καί θέλει κάτι νά προκαλέσει ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς, γιά τή διεργασία τῆς βαθιᾶς ἑρμηνείας τοῦ κειμένου. Δηλώνεται λοιπόν μιά ἀκινησία τῆς γυναίκας: «Συγκύπτουσα», «μή δυναμένη ἀνακῦψαι» καί «εἰς τό παντελές». Ταυτόχρονα ὅμως, ἀπ᾽ ὅ,τι φαίνεται, ἀπ᾽ ὅ,τι ἑρμηνεύουν οἱ Πατέρες πού προσεγγίζουν τήν περικοπή, μές στήν καρδιά τῆς γυναίκας τῆς ἐξωτερικά ἀκίνητης λειτουργεῖται μιά πολύ βαθιά κίνηση. Εἶναι μυστική κίνηση πού δέν φαίνεται στό κείμενο. Ἁπλῶς συλλαμβάνουμε τήν κίνησή της μέ ἕναν τρόπο ἀποφατικό ὄχι γιατί κάνει κάτι, οὔτε λέει τίποτε (εἶναι τελείως σιωπηλή), [ἀλλά] ἀπό τή λέξη πού λέει τό κείμενο, ὅτι ὁ Χριστός «προσεφώνησε» αὐτή.

Τό μυστήριο κατανοεῖται μέσα ἀπό μιά βαθιά ἄσκηση, προσευχή καί ταπείνωση!

Τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Σταρτηγόπουλου 
 Στό τέλος μιᾶς χρονιᾶς ἤ στήν ἀρχή μιᾶς ἄλλης, κάνουμε συνήθως προϋπολογισμούς σέ ἀπολογισμούς, πιθανῶς ξεχνώντας τό βασικότερο ἐκφραστικό μέγεθος αὐτοῦ πού κάνουμε, γιατί εἶναι ὁ χρόνος καί ἡ ἱστορία. Καί ἀφοῦ μπῆκε ὁ Θεός μέσα στήν ἱστορία, κάνει τήν ἱστορία μυστήριο, τό εἶπε καί τό δοξαστικό πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο στόν ὄρθρο, πού ἔλεγε «μέγα τό μυστήριον τῆς ἐνανθρωπήσεώς Σου Κύριε». Ἡ ἱστορία ἔγινε μυστήριο, ξεπερνάει δηλαδή τίς λογικές ἀναλύσεις τοῦ τί κάνουμε ἤ τί θά κάνουμε. Ἡ ἱστορία ἔγινε μυστήριο. Και ἐπειδή ὅλοι συμπορευόμαστε, μᾶς ἀρέσει, δέν μᾶς ἀρέσει, καθημερινά μέ τήν ἱστορία, εἴμαστε πλάσματα πού ζοῦμε ἐν τῇ ἱστορίᾳ, ἔχει πολύ ἐνδιαφέρον νά μποροῦμε νά σταθοῦμε σ᾽ αὐτό πού εἶναι ὁ συνοδηγός μας καί συνοδοιπόρος μας καθημερινά καί νά μποροῦμε νά τό ἀξιολογήσουμε σωστά, νά τό ἀναλύσουμε. 

Τά κείμενα τά δύο πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο καί τό εὐαγγελικό καί τό ἀποστολικό κάνουν μιά τέτοια προσέγγιση. Καί δίνουν ἐργαλεῖα, γιά μᾶς προσωπικά, τό πῶς θά σταθοῦμε μπροστά στό χρόνο. Νά τό δοῦμε λίγο ἁπλά καί νά τό προσδιορίσουμε. Ὑπῆρχε ἕνα κείμενο συγκεκριμένο πού ξεκινοῦσε ἀπό τούς μάγους πού ἀναχώρησαν καί περιγράφει τά γεγονότα τά πάρα πολύ γνωστά. Θά σᾶς δώσω τώρα δύο ἐργαλεῖα, θά τά δώσω ὡς παραδείγματα μέσα ἀπό τό Εὐαγγέλιο καί κρατῆστε γιά σᾶς, γιά τό πῶς στεκόμαστε καί ἀναλύουμε τό χρόνο, παρόλο πού παραμένει μυστήριο. Ἀλλά ὅσο μποροῦμε, νά τόν προσεγγίσουμε τό χρόνο.

Ἅγιος Μάξιμος: Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τὴν κίνηση πρὸς ἡδονή, ἀλλὰ τί ἡδονή; Τοῦ «ἐράσθαι τὸν Θεόν»! Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Τοῦ πρωτοπρεσβύτερου πατρὸς
Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου
Εἶναι κάτι πράγματι καταπληκτικό, ποὺ εἶναι γραμμένο ἀπὸ τοὺς μεγάλους πατέρες, τὸν Μάξιμο καὶ τὸν Παλαμά. Νὰ διαβάσω τὸ κείμενο τοῦ Μαξίμου. «Ὁ Θεός», λέει, «ὁ ὁποῖος δημιούργησε τὴν ἀνθρώπινη φύση, δὲν ἔβαλε μέσα της ἡδονὴ» -μὴν τὸ παρεξηγήσετε, ἀκοῦστε πῶς τὸ ἑρμηνεύει- «ἀλλὰ κάποια νοερὴ δύναμη πρὸς ἡδονή». Θέλω νὰ σταθῶ ἕνα λεπτό, ἔχει καίρια σημασία. Εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ αἰσθήσεις. Βλέπουμε, ἀκοῦμε, αἰσθανόμαστε τὰ πάντα, ὅλα εἶναι αἰσθήσεις. Οἱ αἰσθήσεις εἶναι ἀπ’ τὸ Θεό, ἀλλὰ ὁ Θεός, λέει, δὲν ἔδωσε ἡδονὴ στὴν κάθε αἴσθηση. Προσέξτε, ἔδωσε κίνηση πρὸς ἡδονὴ πρὸς τὸ Θεό. Ἂν οἱ αἰσθήσεις στραφοῦν στὸν Θεὸ καὶ κινηθοῦν πρὸς τὸν Θεό, ὅλες οἱ αἰσθήσεις -αὐτὸ ποὺ κάνει ἡ Ὀρθοδοξία μας. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει μέσα του τὴν κίνηση πρὸς ἡδονή, τὸ ‘χει μέσα του, ἀλλὰ τί ἡδονή; Αὐτὴ ἡ ἡδονὴ τοῦ «ἐράσθαι τὸν Θεόν», λέει ὁ Μάξιμος, νὰ ἀγαπᾶς τὸ Θεό. Ἂν ἔχουμε τὴν κίνηση πρὸς ἡδονή, ὅλα τ’ ἄλλα εἶναι αἰσθήσεις (ἡ γεύση κτλ), ἂν ἡ κίνηση γιὰ ἡδονὴ δὲν πάει στὸν Θεό, ὑπάρχει ὅμως μέσα, τότε στρέφεται καὶ γίνεται ἡδονὴ τῶν αἰσθήσεων καὶ ἐκεῖ ἀρχίζει ἡ ἁμαρτία.

Τὸ ἀσυμβίβαστο τῶν ‘ἐνεργειακῶν θεραπειῶν’ (π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος)

 Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ποὺ ἔγινε στὰ πλαίσια τῶν κατηχητικῶν ἀναλύσεων στὴν Ἃ’ πρὸς Τιμόθεον Ἐπιστολή, στὸ χωρίο Κεφάλαιο 6, στίχοι 14-15, στὸν Ἱερὸ Ναὸ Κοιμήσεως Θεοτόκου, Δικηγορικῶν Γλυφάδας, τὴν Πέμπτη 07-11-2013. 

…τοῦ ζωοποιοῦντος Θεοῦ. Ἐδῶ τὰ λόγια εἶναι ἀνεπαρκῆ γιὰ νὰ ἐκφράσουμε Αὐτὸν τὸν Θεὸ ποὺ εἶναι ὁ Ζωοποιῶν Θεός. Καὶ ὁ Ὁποῖος ὄχι μόνο μᾶς ἔδωσε ζωή, «πνοὴν ζωῆς»[1], ὅπως λέει τὸ δεύτερο κεφάλαιο τῆς Γενέσεως, «πνοὴν ζωῆς», ἀλλὰ μᾶς ζωοποίησε καὶ μᾶς τοὺς νεκροὺς καὶ μᾶς ἀνέστησε μετὰ καὶ ὁ Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν καὶ μᾶς ἔδωσε ζωὴ καὶ πάλι. Εἶναι ὁ Ζωοποιῶν συνεχῶς τὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ὁ Θεός.

Δὲν μποροῦμε χωρὶς αὐτὰ νὰ ζήσουμε. Δὲν μποροῦμε χωρὶς ἀνάσα νὰ ζήσουμε. Τοῦ ζωοποιοῦντος τὰ πάντα! Τὰ πάντα, τὰ πάντα! Δὲν ὑπάρχει κάτι ποὺ δὲν εἶναι μέσα στὴ ζωοποιό, ἀγαπητικὴ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Δεν ὑπάρχει κάποια ἄλλη ἐνέργεια! Εἶναι μόνο ἡ… παρουσία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐνεργεῖ ἐν Ἁγίω Πνεύματι, δὲν ὑπάρχει κάποια ἄλλη ἐνέργεια ποὺ θὰ μᾶς ἐνεργοποιήσει. Καμιὰ ἄλλη ἐνέργεια! Προσέξτε, τίποτε ἄλλο καὶ αὐτὸ τὸ τονίζω τώρα ὡς λόγο ἔστω παρεμβατικῶς ἢ παρεμβολικῶς γιατί ἔχει σημασία. Δὲν ὑπάρχει ἄλλη ἐνέργεια. Μόνο ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ! Ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῶν ἀκτίστων Αὐτοῦ ἐνεργειῶν, ποὺ ἐνεργοποιεῖ τὰ πάντα στὴ ζωή μας.

Ὁ πατὴρ Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος γιὰ τὴν νοερὰ ἐνέργεια

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἐκπομπῆς τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπὸ τὸ 1ο μέρος τοῦ ἀφιερώματος στὸν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.

Ἐρώτηση ἀκροατή:
– Τί ἐννοεῖτε ὅταν λέτε νοερὰ ἐνέργεια τῆς ψυχῆς;
Ἀπάντηση πατρὸς Κωνσταντίνου:
– Ὁ ἄνθρωπος ἔχει ψυχὴ καὶ σῶμα. Καὶ τὰ δυό εἶναι κτιστὰ μεγέθη, δημιουργήματα, δὲν εἶναι ἄκτιστα, ὁ Θεὸς μόνο εἶναι ἄκτιστος. Ἡ ψυχὴ λοιπόν, εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ἀποτυπώνεται ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, εἴμαστε κατ΄ εἰκόνα. Ἡ ψυχὴ ἔχει μιὰ οὐσία, τὴν οὐσία τῆς ψυχῆς δὲν μπορῶ νὰ τὴν προσδιορίσω ἀκριβῶς, ἀλλὰ ξέρω ὅπου ἐκεῖ πάνω ἀποτυπώνεται ἡ εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ἡ ψυχή, ἡ οὐσία ἔχει ἐνέργεια, ἐνεργήματα. Αὐτὰ τὰ ἐνεργήματα τῆς ψυχῆς, ἐκδηλώνονται σ΄ ὅλη τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου, σ΄ ὅλο του τὸ εἶναι, καὶ στὰ ὄργανα, καὶ στὰ αἰσθήματα – συναισθήματα, παντοῦ. Ἄρα, ἡ νοερὰ ἐνέργεια εἶναι τὰ ἐνεργήματα τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, πάνω στὴν ὕπαρξή μας. Στὸν ἐγκέφαλο, λέγεται λογική. Στὴν καρδιά, λέγεται νοῦς ἢ καρδιά. Εἶναι ὁρολογία τῶν Πατέρων.

Ἀναφορά τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου στὴν οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπὸ τὸ 2ο μέρος τοῦ ἀφιερώματος στὸν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.

Ποιὰ εἶναι ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεώς μας; Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση προσφέρει μέθοδο θεραπείας τοῦ νοὸς τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὴ εἶναι ἡ οὐσία. Δηλαδὴ τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ θεραπεία αὐτὴ ἔχει 2 φάσεις, τὸν Φωτισμὸ καὶ τὴν Θέωση (ἡ Θέωσις εἶναι πλήρης θεραπεία). Αὐτὴ ἡ θεραπευτικὴ ἀγωγὴ ποὺ προσφέρει ἡ Ὀρθοδοξία, προσέξτε, παραδίδεται ἀπὸ γενιὰ σὲ γενιά, μὲ φορεῖς ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἔφτασαν στὸν Φωτισμὸ καὶ στὴν Θέωση καὶ ἔγιναν θεραπευτὲς γιὰ τοὺς ἄλλους. Δὲν εἶναι δηλαδὴ ἁπλὴ μεταβίβαση γνώσεων, ὅπως ἕνας καθηγητὴς μεταδίδει τὶς γνώσεις του ἀπὸ τὰ βιβλία, ἀλλὰ μεταβίβαση καὶ διαδοχὴ ἐμπειρίας! Τῆς ἐμπειρίας τοῦ Φωτισμοῦ καὶ τῆς ἐμπειρίας τῆς Θεώσεως. Δηλαδή, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο παραδίδουμε καὶ λέμε Παράδοση, εἶναι αὐτὴ ἡ ἐμπειρία, ἡ θεραπευτικὴ ἐμπειρία ἡ ὁποία ὑπάρχει.

Ἀκόμη καὶ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, οἱ Προφῆτες, αὐτὴν τὴν ἐμπειρία παραδίδουν κατὰ τὰ μέτρα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μεταδίδουν ἀκριβῶς, τὴν ἐμπειρία τῆς θεραπείας, ὅσο μπορεῖ νὰ προσεγγιστεῖ στὰ μέτρα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ Παράδοση τῶν Προφητῶν, γι΄ αὐτὸ λέμε «τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν». Οἱ Προφῆτες περνοῦν ἀπὸ μιά Κάθαρση ὁ καθένας μὲ τὸν τρόπο του, μιά μετάνοια, μιά ἀλλαγή. Τὸ Ἅγιον Πνεῦμα «τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν Προφητῶν», εἶναι ἀκριβῶς ὁ Φωτισμός, καὶ αὐτὸ παραδίδεται ἀπ΄ τὴν Παλαιὰ..

Διαθήκη μέχρι σήμερα. Βλέπουμε λοιπὸν, ὅτι ἡ οὐσία τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, προσέξτε, μὴ σκανδαλιστεῖτε μ΄ αὐτὸ ποὺ θὰ πῶ, δὲν εἶναι τὸ βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀλλὰ εἶναι ἡ μεταβίβαση τῆς ἐμπειρίας τοῦ Φωτισμοῦ καὶ τῆς Θεώσεως, ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ μέχρι σήμερα. Δηλαδή, μπορεῖς νὰ διαβάσεις τὸ βιβλίο αὐτὸ καὶ νὰ μάθεις πληροφορίες, νὰ τὸ διαβάζεις, νὰ τὸ ξαναδιαβάζεις νὰ μὴ γίνει τίποτα, γι΄ αὐτὸ βλέπετε πιά, ἡ Παράδοση, ἀλλὰ αὐτὴ ἡ Παράδοση, ἀποκτᾶ καίρια σημασία.

Ἕνας ὁ ὁποῖος δὲν δέχεται Παράδοση, ἀποκόπτεται ἀπ΄ τὴν θεραπευτική τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπετε ὁ Προτεστάντης ἀποῤῥίπτει τὴν Παράδοση, ἄρα θεωρεῖ μόνο ἕνα βιβλίο, ἕνα κείμενο συνταγματικὸ κρατάει στὰ χέρια του τὸ ἀποστηθίζει, καὶ ἐπειδὴ δὲν δέχεται τὴν Παράδοση, αὐτὴν ἀκριβῶς τὴν Παράδοση, τότε δὲν ξέρει τί νὰ κάνει, πῶς νὰ θεραπεύσει καὶ λέει μόνο μπλὰ – μπλά. (Ἐνῶ) ἡ Παράδοση εἶναι ἡ μεταβίβαση τῆς θεραπευτικῆς Παραδόσεως. Καὶ πράγματι θὰ ΄χουν δίκιο οἱ Προτεστάντες ἂν ἡ Παράδοση ἐξαντληθεῖ σ΄ ἄλλα πράγματα, καὶ ὄχι ἡ μεταβίβαση αὐτῆς τῆς Παραδόσεως.

Μήπως πολλές ἀπ΄ τὶς «ποιμαντικὲς μας δραστηριότητες», εἶναι μία ἀποφυγὴ ἢ λησμοσύνη τοῦ κέντρου τῆς θεραπείας;

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, ἀπὸ τὸ 2ο μέρος τοῦ ἀφιερώματος στὸν π. Ἰωάννη Ρωμανίδη.

Ὁ κοινὸς ἄξονας ποὺ διακρατεῖ στὴν Ὀρθοδοξία καὶ διατηρεῖ τὴν συνοχή της, ὁ ἕνας καὶ μοναδικός της ἄξονας ἐπάνω σ΄ ὅλα τὰ θέματα ποὺ τὴν ἀπασχολοῦν καὶ ὁ ὁποῖος τοποθετεῖ τὰ πάντα σὲ ὀρθὴ βάση, εἶναι μόνο αὐτός: «Κάθαρση – Φωτισμὸς – Θέωση» τίποτε ἄλλο. Χωρὶς αὐτὸ τὸ σχῆμα, ὅλα τ΄ ἄλλα εἶναι μία γελοιοποίηση τῆς Ὀρθοδοξίας.
Οἱ Πατέρες δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὸ τί θὰ συμβεῖ στὸν ἄνθρωπο μετὰ θάνατον ἀποκλειστικά, ἀλλὰ ἐκεῖνο κυρίως ποὺ τοὺς ἐνδιαφέρει εἶναι τὸ τί θὰ γίνει ὁ ἄνθρωπος σ΄ αὐτὴν τὴν ζωή. Μετὰ θάνατον δὲν ὑπάρχει θεραπεία τοῦ νοός, ὁπότε πρέπει νὰ ἀρχίσει σ΄ αὐτὴν τὴν ζωὴ ἡ θεραπεία. …Λοιπὸν βλέπετε αὐτὸ τὸ συγκλονιστικό, τοὺς Πατέρες δὲν τοὺς νοιάζει τί θὰ γίνει μετά, τὸ μετὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Τοὺς νοιάζει τί θὰ γίνει «τώρα» καὶ ἂν σ΄ αὐτὸ τὸ «τώρα», τὸ σκληρὸ τὸ «τώρα», μπορεῖ νὰ γίνει θεραπεία.
Ἡ Ὀρθοδοξία ὡς πράξη θεραπείας, θέλει νὰ θεραπεύσει τὸ «τώρα». Αν δεν κάνει αυτό το «τώρα» τι θα κάνει; Ποῦ θὰ πάει τοὺς ἀνθρώπους; Πῶς θὰ ἀσχοληθεῖ μαζί τους; Ἔχει ἄλλο ἔργο νὰ κάνει; Μήπως πολλὰ ἀπ΄ αὐτὰ ποὺ κάνουμε καὶ ὡς ποιμαντικὲς δραστηριότητες, εἶναι ἀκριβῶς μία ἀποφυγὴ ἢ λησμοσύνη τοῦ κέντρου τῆς θεραπείας; Ἂν ὑπάρχει τὸ κέντρο τῆς θεραπείας, τὰ ἄλλα ἁπλῶς μποροῦν νὰ προστεθοῦν ἔτσι ἁπαλά. Ἂν ὅμως, μετατεθεῖ στὸ ἁπαλὸ – στὸ…
δευτερεῦον ἡ τάση τῆς ποιμαντικῆς καὶ τῆς ἐνασχολήσεως τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὸν ἄνθρωπο καὶ χαθεῖ ἡ θεραπευτική, γελοιοποιηθήκαμε. Πολλὲς φορὲς γελοιοποιούμεθα, αὐτὴ εἶναι ποὺ λέμε ἡ ἐκκοσμίκευση. Ἄλλο ἐνδοκοσμικότητα καὶ ἄλλο ἐκκοσμίκευση. Ναὶ στὸ ἐνδοκοσμικό, θὰ ἀσχοληθῶ μὲ τὸν ἄνθρωπο τοῦ «τώρα»

Ο Αιδεσιμότατος Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος ΑΓΙΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ : ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΥΛΟ ΣΤΗΝ ΥΒΡΗ

   Πρωτογενῶς καί πρωτίστως, νά εὐχαριστήσω πάντοτε καρδιακά, τόν οἰκεῖο Μητροπολίτη, τόν Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιῶς, γιά τήν εὐλογία πού μᾶς δίνει νά ὁμιλοῦμε στή δική του περιοχή καί βεβαίως καί κατ᾽ ἐξοχήν τούς ἐφημερίους καί τόν προϊστάμενο τοῦ ναοῦ ἐδῶ γιά τήν ἀγάπη πού εἶχαν νά μᾶς προσκαλέσουν.

   Ὅπως εἴπαμε, ὅλες οἱ ὁμιλίες αὐτές ἀναφέρονται στό χῶρο τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί στό Διάταγμα τῶν Μεδιολάνων. Ἄν θέλετε, αὐτήν τήν ὁμιλία πού θά σᾶς κάνω νά τήν χαρακτηρίσω μέ ἕναν τίτλο, περίπου νά ξέρετε τί θά λέγαμε, θά τό ἔλεγα μέ τόν ἑξῆς τίτλο: «Ἀπό τόν θρύλο στήν ὕβρη». Θά καταλάβετε μετά τί σημαίνει αὐτό πού λέω. Καί φυσικά δέν μπορῶ νά κάνω ἀλλιῶς, δέν γίνεται ἀλλιῶς, δέν μπορῶ νά μιλήσω γιά τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο καί τή μητέρα του ἁπλῶς θεωρητικά, ἐπιστημονικά, ἱστορικά, θά τό κάνω ὅσο μπορῶ, ὅσο τό ἐπιτρέπουν οἱ δυνάμεις μου. Ἀλλά ξέρετε, ἐπειδή αὐτός ὁ τόπος, ἡ Πόλις τοῦ Κωνσταντίνου χαρακτηρίζει τή ζωή μας, ἀπό ἐκεῖ προέρχομαι, ποτέ δέν μπορῶ νά μιλήσω γι᾽ αὐτόν, χωρίς νά βάλω μιά βαθιά συμμετοχή, σ᾽ αὐτό τό γεγονός, ἀπό ὅπου ξεκινήσαμε νά συναντοῦμε τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο.

   Ἡ Πόλις τοῦ Κωνσταντίνου, ἡ Κωνσταντινούπολις. Ἡ Πόλις ὅπου μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία, ἐμένα προσωπικά, νά γνωρίσω τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο καί τόν γνωρίσαμε τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο πρῶτα - πρῶτα, ὡς θρύλο. Ξέρετε, ἄλλο νά ἀκοῦς γιά τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο καί ἄλλο νά ζεῖς ἕνα θρύλο, μιά παράδοση, κάτι συγκλονιστικό σέ μιά καθημερινότητα. Ἐκεῖ δέν ἀκούγαμε ἁπλῶς γιά τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο, ἦταν τό βίωμά μας. Γεγονότα καί ἱστορίες πού ἦταν θρύλοι καί εἶχαν γραφτεῖ γύρω ἀπό τό ὄνομά του, χαρακτήριζαν τό εἶναι καί τήν παιδική μας ἡλικία. Αὐτό πού λέει καί ἱστορικός ἀκόμη τό ἀναφέρει. Ὅταν χάρασσε τήν Πόλη ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος, γιά νά βρεῖ τά ὅριά της, πρίν ἀπ᾽ αὐτόν προηγεῖτο ἕνας Ἄγγελος. Κι ὅταν τοῦ εἶπαν οἱ ἄλλοι, διότι δέν ἔβλεπαν τόν Ἄγγελο, [μόνο] ὁ Ἅγιος τόν ἔβλεπε, μέχρι ποῦ θά μᾶς πᾶς; Θά εἶναι μακριά τά σύνορα πού θά χαράξεις; [Τούς] λέει, δέν τά χαράσσω ἐγώ, θά ἀκολουθήσω αὐτόν(!) πού προηγεῖται [ἐμοῦ]. Αὐτό, γιά μᾶς, ἦταν μιά ζωντανή ἱστορία. Ζούσαμε στήν Πόλη πού χαράχτηκε ἀπό ἕναν Ἄγγελο. Καί ἡ ζωή τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου καί αὐτή ἡ Πόλη δέν ἦταν ἕνας τυχαῖος τόπος. Ἦταν «Ὁ» Τόπος, γιά μᾶς! Ἦταν θρύλος, πού πιάνει τήν παιδική καρδιά καί τήν κάνει νά ἀλλάζει ὁλόκληρη. Καί νά λές, ποῦ ζῶ;! Σ᾽ ἕναν τόπο πού εἶναι θρύλος!

   Οἱ χρησμοί, οἱ θρύλοι, οἱ παραδόσεις. Τά κείμενα πάνω ἀπ᾽ τόν τάφο του, πού λένε κάποιες παραδόσεις ὅτι βρέθηκαν. Πού δίνουν προφητεῖες, πού χαρακτήριζαν τή ζωή μας. Αὐτό πού γινόταν σέ κάθε χῶρο. Πάντοτε θυμόμασταν καί γελούσαμε, μέ τήν ἄλλη ἄκρη τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τήν Ἀσιατική, πού εἶναι ἡ Χαλκηδόνα, ὅταν ξέραμε πώς εἴχανε πεῖ σ᾽ αὐτό τό χῶρο, ὅτι αὐτή εἶναι ἡ χώρα τῶν τυφλῶν. Δέν ἔβλεπαν τήν ὀμορφιά τῆς Πόλης καί μεῖναν ἀπέναντι. Ἦταν γιά μᾶς ἡ χώρα τῶν τυφλῶν.

   Ὅλα ἦταν Ἅγιος Κωνσταντῖνος! Τά πάντα! Ἀκόμη καί πράγματα πού φαίνονται συμβολικά. Τό σύμβολο τῆς Αὐτοκρατορίας τῆς ἀνατολικῆς Ρωμαϊκῆς δέν εἶναι ὁ δικέφαλος ἀετός; Αὐτό εἶναι σύμβολο. Αὐτό γιά μᾶς ἦταν μιά παρουσία. Δεκάδες ἀετοί, μεγάλοι, πετοῦσαν πάνω ἀπ᾽ τά κεφάλια μας στήν Πόλη. Δέν λέγαμε: εἶναι ἡ χώρα τοῦ συμβόλου τοῦ δικεφάλου. [Λέγαμε:] εἶναι ἡ χώρα τῶν ὑψιπετῶν ἀετῶν. Καί πόσα τέτοια, πού χαρακτηρίζουν τή ζωή ἑνός παιδιοῦ, νά νιώθει ἕναν θρύλο. Στήν Πόλη, ὅταν μπαίνεις, στήν Πόλη τοῦ Κωνσταντίνου, μπαίνεις παραδοσιακά ἀπό δύο πλευρές. Ἤ μέ τό τρένο ἀπό τήν ξηρά, ἤ μέ τό καράβι ἀπό τή θάλασσα. Ἀπ᾽ τόν Κεράτιο κόλπο. Ἄς ἀφήσω τό ἀεροπλάνο, δέν ὑπῆρχαν τότε πολλά.

   Ὁ λαός ἐκεῖ, ὅλα τά ᾽κανε ὄμορφα. Λέγαμε, τί ὄμορφα εἶναι τά δειλινά στήν Πόλη. ῎Οχι, εἶναι ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος πού ἔκανε τέτοια δειλινά. Τά περίφημα δειλινά τῆς Πόλης. Μά εἶναι τό φυσικό γεγονός. ῎Οχι, εἶναι ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Μά τί ὡραία εἶναι ἡ εὐωδία ἐδῶ πέρα. Ὅταν μπαίνουμε ἀπό τό Γαλατᾶ στήν Πόλη, μήπως μυρίζει τηγανιτή παλαμίδα; ῎Οχι, ὄχι, ὄχι, τί λέτε τώρα. Ἐδῶ εἶναι ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Μά τί ὡραῖα εἶναι νά μπαίνεις ἐκεῖ ἀπό τό τρένο, πού εἶναι τό Σίρκεντζι καί κάτι ἄλλο μύριζε. ῎Οχι, ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος. Μετά ἀπό τέτοια ἐμπειρία, εἶσαι πιά μπολιασμένος μ᾽ ἕνα θρύλο, καί νιώθεις ὅτι ἔχεις μιά ὑποχρέωση.

   Καί ὅταν θά φτάσεις στόν ἄλλο θρύλο, νά σέ πᾶνε στήν πλατεία, ἐκεῖ πού ἔγινε ἡ ἐπανάσταση, ἡ Στάση Τοῦ Νίκα καί νά σοῦ ποῦνε, βλέπεις ἐδῶ πέρα αὐτή τή στήλη; Ἐδῶ πάνω ἦταν ὁ ἀνδριάντας τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, τώρα ἔχει γκρεμιστεῖ. Ἀλλά ξέρεις τί ἔχει μέσα αὐτή ἡ στήλη; Ἔχει τά καρφιά πού εἶχε βρεῖ ἡ Ἁγία Ἑλένη στό Σταυρό καί τά ᾽χει ἐκεῖ πέρα στό βάθος καί ἀκόμα εἶναι ἐκεῖ. Ἦταν ὁ θρύλος. Ὁ συγκλονιστικός θρύλος, πού δέν μπορεῖ νά σέ κάνει ἱστορικό ἁπλῶς. Λές, μά ποῦ ζῶ;! Δέν εἶναι ἕνα παραμύθι. Γιατί ὅλη ἡ Αὐτοκρατορία, ἔπρεπε νά λέει, μά ποῦ ζῶ;! Ἀκόμη καί τό σήμερα αὐτό πού ἄφησε πίσω του, ὄχι ὡς ἱστορική μνήμη [ἀλλά] ὡς ζωντανή παράδοση, ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος, δέν σ᾽ ἀφήνει νά πεῖς, μά ποῦ ζούσαμε;! Ἄν τό ζήσουμε θά ποῦμε, μά ποῦ ζῶ;! Αὐτός ἦταν ὁ θρύλος.

   Μετά, ὅταν περάσαμε ἀπ᾽ τό θρύλο τῆς Πόλης, στή σκληρή πραγματικότητα τῆς Ἀθήνας, βρεθήκαμε μπροστά στήν ὕβρη. Ὅλα ἄλλαξαν. Μά τά κείμενα, οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἱστορικοί, ἔβριζαν τόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο. Γι᾽ αὐτό εἶπα, ἀπό τό θρύλο στήν ὕβρη. Αὐτό ξέρετε τί συγκλονισμός εἶναι; Δέν βρίζαν ἁπλῶς μιά ἱστορική μορφή. Βρίζαν ἕναν Ἅγιο, ὁ ὁποῖος γιά μᾶς ἦταν αὐτός ὁ ὁποῖος χαρακτήρισε ὁλόκληρη τή Ρωμηοσύνη. Καί τότε ὅλα γκρεμίζονταν. Ὅλα γίνονταν ὕβρις. Ὁ ἱστορικός, ὁ ἕνας, ὁ ἄλλος.

   Γιά πρώτη φορά πού σήκωσα κεφάλι, κάποια χρόνια μετά ἀπό τό πέρασμά μου στήν Ἀθήνα, ἦταν ὅταν ἔγινα ἱερέας στόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο Γλυφάδας. Εἶχα μείνει μ᾽ αὐτόν τόν πόλεμο μέσα μου. Ἡ ὕβρις ἤ ὁ θρύλος; Καί τότε ἄρχισα, πρίν νά μελετήσω βαθιά τίς ἱστορικές πηγές, ἄρχισα νά ζῶ κάτι ἄλλο. Ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς πόσο εὐγνωμονοῦμε τό λαό τοῦ Θεοῦ! Γιατί εἶναι, ἄν τό θέλει αὐτός ὁ λαός, μιά ζωντανή βίωση τῆς παραδόσεώς μας. Ἐκεῖ λοιπόν, ὡς νέος κληρικός, στήν παραλία τῆς Γλυφάδας, στόν Ἅγιο Κωνσταντῖνο, ἄρχισα νά ἀκούω συγκλονιστικές ἐμπειρίες παλαιῶν ἐνοριτῶν, γερόντων, γεροντισσῶν, ἀπό γεγονότα τῆς πραγματικῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Καί πόσοι μοῦ λέγανε. Μοῦ λέει εἶδα τόν Κωνσταντή, λέω ποιός εἶναι αὐτός; Λέει ὁ Ἅγιος Κωνσταντῖνος. Λέω, γιατί δέν τόν λές Ἅγιο; Μά ἦρθε, λέει, καί μοῦ εἶπε «εἶμαι ὁ Κωνσταντής». Ὅταν τά γεγονότα τῆς παρουσίας τοῦ Κωνσταντῆ ἄρχισαν στήν καρδιά μου νά γίνονται πάρα πολλά, ἄρχισα νά ξαναβρίσκω τό θρύλο. Καί λέω ποῦ εἶναι ὁ θρύλος καί ποῦ εἶναι ἡ ὕβρις; Καί τότε, ἔπρεπε ν᾽ ἀρχίσω καί ἐγώ νά μελετῶ, γιά νά εἶμαι καί ρεαλιστής, νά εἶμαι καί θεολόγος, νά μήν εἶμαι ἀεροβάμων, ἀλλά πρέπει νά εἶμαι καί πραγματικός πού γνωρίζω τήν ἱστορία. Καί ἄρχισα νά μελετῶ τήν ὕβρη, ἀλλά βρίσκοντας τήν ὕβρη, ἔβρισκα τό κάλλος.

   Ἡ πρώτη ἐμπειρία πού μοῦ ἔτυχε, πέρα ἀπό τόν εὐλογημένο λαό, πού εἶχε ἐμπειρία τοῦ Κωνσταντῆ, συγχωρέστε με γιά τή φράση, ἔτσι μοῦ ἔλεγαν οἱ γιαγιάδες στή Γλυφάδα, ἦταν ὅταν ἔμαθα, δέν ξέρω ἄν ξέρετε τό ὄνομά του, τά περί τοῦ πνευματικοῦ καθοδηγητοῦ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Ποιός κρυβόταν πίσω ἀπό αὐτή τήν προσωπικότητα. Ποιός ἦταν, ἄς τό πῶ ἔτσι ὁ πνευματικός του, πού τόν καθοδήγησε πολλά χρόνια πρίν νά γίνει Χριστιανός καί μετά, σ᾽ αὐτό τό κάλλος πού ἀποκαλύφθηκε καί κατέληξε στήν ἁγιότητά του. Πιθανῶς νά ξέρετε τό ὄνομά του, εἶναι Ἅγιος τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀλλά πολύς λαός δέν τόν ξέρει. Γιά μένα ἦταν ἡ πρώτη πρόσβαση, γιά νά δῶ τί συνέβη στήν καρδιά του; Εἶναι ὁ Ἅγιος, προσέξτε, εἶναι Ὅσιος καί ἔχει τό ὄνομα Ὅσιος. Εἶναι ὁ Ὅσιος Ὅσιος Ἐπίσκοπος τῆς Κορδούης. Κορδούη εἶναι μία πόλη τῆς Ἱσπανίας, Κόρντοβα λέγεται μέχρι σήμερα. Μεγάλος ἱεράρχης, ὁ ὁποῖος μετεῖχε σέ Οἰκουμενική Σύνοδο. Δέν ἦταν τυχαῖος. Καί ἔγινε Ἅγιος. Κρατῆστε τό ὄνομά του. Ὁ Ὅσιος Ὅσιος Κορδούης. Ὅταν ἔμαθα ὅτι πίσω του κρυβόταν τέτοιος Ἅγιος, τέτοια ὑπέροχη μορφή καί ἀπ᾽ ὅ,τι λένε τά κείμενα, μιά μορφή βαθιά διακριτική, πού μέσα στόν ὀρυμαγδό τῶν αἱρέσεων καί [σέ] ὅλα ἐκεῖνα τά ὁποῖα ὁδήγησαν τήν Ἐκκλησία νά καταλήξει στήν Α᾽ Οἰκουμενική Σύνοδο, ἦταν διακριτικότατο μάτι καί κρατοῦσε βαθύτατες θεολογικές ἰσορροπίες. Ἦταν ἡ πρώτη μου κατανόηση, τί ἔκανε τόν Κωνσταντή νά γίνει Ἅγιος. Καί ἀπό ἐκεῖ καί μετά ἀρχίζουν οἱ ἄλλες πιά ἱστορικές ἐμπειρίες, ἀλλά αὐτό ἦταν τό πρῶτο. Ποιός κρύβεται πίσω ἀπό τόν Ἅγιο; Πάντα εἶναι ἕνας Ἅγιος ἄνθρωπος καί ἕνας πνευματικός, ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι, ἀλλά πού βάζει αὐτούς τούς Ἁγίους ἀνθρώπους νά ἀναλύουν προσωπικότητες. Καί τότε ἀρχίζει πιά ἡ ἱστορία ἡ μεγάλη τῶν πηγῶν τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου. Δέν θά σᾶς κουράσω, ἀλλά ἐπειδή κάνουμε ἕναν περίπατο, ἀπό τόν θρύλο στήν ὕβρη, θέλω νά μπεῖτε στό πετσί αὐτοῦ τοῦ πράγματος καί ἡ πιθανότητα νά ξεπεράσετε τόν προβληματισμό ἤ τόν πειρασμό τῆς ὕβρεως, πού τολμῶ ἀπό τώρα νά τό πῶ, εἶναι παντελῶς ἀνυπόστατος καί γελοῖος.

   Προσέξτε, ἡ Ἐκκλησία μας Ἁγίους ἀναδεικνύει δεκάδες ἁμαρτωλούς πού μετάνιωσαν. Ἡ Ἐκκλησία δέν ἀρνεῖται τή μετάνοια. Πόσοι ἦταν Ἅγιοι, ἐνῶ προηγουμένως εἶχαν ἁμαρτήσει. Ἄλλο αὐτό καί ἄλλο νά φορτώνεις, σέ μία προσωπικότητα, γιά λόγους πού θά πῶ σέ λίγο, περίσσια, ψεύτικα ἁμαρτήματα, γιατί πρέπει νά καταξιωθεῖ ἤ νά ἀκυρωθεῖ ἕνας πολιτισμός. Ποιός ἦταν ἀναμάρτητος καί ἔγινε Ἅγιος; Κανείς. Ἄλλο αὐτό καί ἄλλο νά φορτώνεις ψευτιά στήν προσωπικότητα τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου.





   Οἱ βασικές πηγές πού ἔχουμε γιά τή ζωή του, ἐνδελεχῶς ἀναλυμένες, ὑπάρχουν ἀρκετοί ἱστορικοί, ἀλλά οἱ πιό βασικές πηγές, εἶναι ὁ γνωστός ἱστορικός καί Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας Εὐσέβιος, Ἐπίσκοπος Νικομηδείας. Ἕνας ἄλλος ἱστορικός, Λακτάντιος, προσέξτε ἔχει σημασία, αὐτός ὁ ἱστορικός, ὁ Λακτάντιος, ἔχει μεγάλη σημασία, γιατί ἦταν πρῶτος καρδιακός φίλος τοῦ Κρίσπου, υἱοῦ τοῦ Ἁγίου Κωνσταντίνου, πού λένε πού τόν

π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΣ - ΤΟ ΤΕΣΤ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ By Hellas-Orthodoxy

ΣΧΟΛΙΟ ΕΛΛΑΣ - ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Το εκπληκτικό κείμενο που ακολουθεί, πρέπει να διαβαστεί με προσοχή από όλους και όλες. Και μετά, να αναρωτηθούμε πόσο καλύτερη θα ήταν η κοινωνία μας, αν οι άνθρωποι ακολουθούσαν τις συμβουλές της Ορθόδοξης Εκκλησίας στο συγκεκριμένο θέμα και όχι μόνο.

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα

 
Ἐρώτηση: Γιατί δὲν ἐπιτρέπονται οἱ προγαμιαῖες σχέσεις;

π.Κ.Σ.: Βρὲ παιδάκι μου, τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Δὲν μπορῶ νὰ τὰ χρησιμοποιῶ ὅπως ἐγὼ θέλω. Ἔτσι; Τὸ κάθε τί ἔχει μία ὄμορφη χρήση. Καὶ τὸ σῶμα μας τὸ χρησιμοποιοῦμε ὅπως τὸ ἐπέτρεψε ὁ Θεός. Πολὺ ἁπλά. Ἔτσι; Καὶ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἑνωθεῖ μὲ κάποιον ἄλλον χωρὶς τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Τί εἴπαμε; [Ποιὰ] εἶναι ἡ τραγωδία τοῦ Οὐμανισμοῦ; Μία κοινωνία χωρὶς Θεό!

Πῶς μποροῦν νὰ ἑνωθοῦν; Ἀκόμη καὶ δύο ἀντικείμενα. Πῶς μπορεῖ αὐτὸ τὸ μικρόφωνο νὰ ἑνωθεῖ μὲ αὐτὸ τὸ ρολόι, ἐὰν δὲν τὰ κρατῶ ἐγὼ μὲ τὰ χέρια μου; Πόσο μᾶλλον δύο ἄνθρωποι. Πῶς θὰ ἑνωθοῦν χωρὶς νὰ τοὺς ἐνώνει ὁ Θεός; Ἐπειδὴ τὸ θέλουν; Δὲν ἀρκεῖ τὸ θέλω. Αὐτὸς εἶναι ὁ Οὐμανισμός. Σὲ θέλω, μὲ θέλεις! Σοὺ ἀρέσω, μοῦ ἀρέσεις! Ποιὸς ὅμως θὰ μᾶς ἑνώσει;

Εἶναι πάρα πολὺ εὔκολο μετὰ νὰ χωρίσουν. Νὰ νομίζουν ὅτι ἑνώθηκαν καὶ νὰ διαλύονται. Γι’ αὐτὸ διαλύονται! Ἔτσι, ἁπλὰ τὸ λέω τώρα. Παρόλο πού... γιὰ μένα δὲν εἶναι αὐτὸ τὸ κανόνι. Πῶς θὰ ἑνωθεῖς δηλαδή; Μὲ ποιόν; Ὁ ἄλλος εἶναι σῶμα καὶ ψυχή!  Ποῦ θὰ ἑνωθεῖς δηλαδή; Ἐπειδὴ ἐνώσατε τὰ σώματά σας... σὲ μία σαχλαμάρα ποῦ λέγετε σέξ; Ἔτσι! Χωρὶς τὴν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ χωρὶς τὴν ἕνωση τῶν ψυχῶν, τὸ σὲξ εἶναι μία σαχλαμάρα! Δὲν ἔχει νόημα! Δὲν βγάζει τίποτε!

Πῶς θὰ ἑνωθεῖς χωρὶς τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ; Πῶς θὰ λειτουργεῖς; Ἀκόμη καὶ.... τὸ κείμενο, πρόσεξε: Δεύτερο κεφάλαιο Γενέσεως. Ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινᾶ ὁ Θεός. Καὶ τί λέει γιὰ τὸν ἄνδρα; «…προσκοληθήσεται πρὸς τὴ γυνὴ αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν». (Γένεσις 2,22-24) Ἄκουσε τί λέει; Λέει: «προσκοληθήσεται» καὶ θὰ γίνουνε «μία σάρκα». Τὸ «προσκοληθήσεται» ἀναφέρεται στὶς ψυχές. Καὶ ἀκολουθεῖ μετὰ ἡ ἕνωση τῆς σάρκας. Εἶναι δύο πράγματα ὁ ἄνθρωπος• σῶμα καὶ ψυχή. Βλέπετε; Τόσο λιτὸ κείμενο!

«Προσκοληθήσεται» ψυχικά, καὶ [μετὰ] «ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν». Πῶς θὰ γίνει ἡ σάρκα μία, χωρὶς νὰ ἀγαπᾶς [ἑνωμένος καὶ ψυχικά]; Νὰ προσκολλᾶσαι στὸν ἄλλον; Αὐτονόητο• ἀπὸ ἐκεῖ καὶ μετὰ εἶναι μία χρήση τοῦ ἄλλου σωματική. Τὸν χρησιμοποιεῖς τὸν ἄλλον σωματικά• γιὰ νὰ ἱκανοποιεῖς τὶς ἀνάγκες σου. Καὶ εἶναι γιὰ κατανάλωση ὁ ἄλλος; Εἶναι σουβλάκι;

Nηπτική λύσις στο πρόβλημα της κατανοήσεως και της μεταφράσεως των Λειτουργικών Κειμένων Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

Πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος

ΝΗΠΤΙΚΗ ΛΥΣΙΣ ΣΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΩΣ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ

Ερμηνευτική προσέγγιση της παραβολής του σπορέως σε κυριακάτικο κήρυγμα

Η παραβολή του σπορέως που ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο, η τόσο γνωστή, αλλά και τόσο άγνωστη, είναι, σε ένα πρώτο κοίταγμα πολύ εύληπτη και πολύ κατανοητή. Τόσο κατανοητή και γνωστή στο πλήρωμα του λαού της Εκκλησίας μας, που θα ερωτούσε κανείς «τι άλλες ερμηνευτικές προσεγγίσεις θα μπορούσε να κάνει κάποιος ,παρά να μιλήσει για τα γνωστά»;

Κι όμως με το ίδιο αυτό κείμενο με αυτά τα λόγια του Χριστού μας ανοίγεται ένα πολύ μεγάλο θέμα, το οποίο αφορά τον κάθε Χριστιανό και είναι το πώς κατανοούνται μέσα στην Εκκλησία τα λειτουργικά κείμενα. Πως μπορούμε να ζήσουμε τα κείμενα; Πολλοί λένε ότι «δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται στα τελούμενα μέσα στην εκκλησία».

Το κείμενο αυτό του σημερινού Ευαγγελίου με απλό και θεολογικό τρόπο δίνει απάντηση στο πως θα μπορούμε να κατανοούμε τα κείμενα αυτά. Η απάντησις που δίνει εδώ ο Χριστός όταν του λένε οι μαθητές του «τι σημαίνει αυτή η παραβολή;» είναι στο πρώτο άκουσμά της προβληματική. Τους λέει «Σε σας έχει δοθεί να ακούτε τα μυστήρια του Θεού. Οι άλλοι θα τα ακούνε σε παραβολές». Δηλαδή, το μυστήριο είναι τόσο εύκολο να κατανοηθεί; Ενώ η παραβολή που είναι μια απλή διήγησις είναι δύσκολη; Μάλιστα, όπως φαίνεται μέσα στο κείμενο ο Χριστός προβάλλει και μια πρόσθετη δυσκολία όταν λέγει ότι «σε αυτούς μιλώ με παραβολές για να φαίνεται ότι βλέπουν και για να φαίνεται ότι ακούν, ενώ δεν ακούν». Αλλά, γιατί να υπάρχει αυτή η δυσκολία;

Πέρα απ’ όλη αυτή την δυσκολία όμως αυτή η παραβολή του σπορέως με τα ίδια τα λόγια του Χριστού ανοίγει ένα πολύ μεγάλο θέμα. Το θέμα της κατανοήσεως των λόγων της Εκκλησίας. Δίνει όμως και το κλειδί του ξεκλειδώματος αυτού του «γρίφου» θα έλεγα που αφορά πολλές φορές τον λαό μας και που έχει ταλαιπωρήσει την Εκκλησία με τις προσπάθειες μεταφράσεως των λειτουργικών κειμένων των ακολουθιών, κ.λ.π. ,οι οποίες έχουν δημιουργήσει πολυποίκιλες μορφές διαταράξεως της ισορροπίας της Εκκλησίας.

Ας δούμε όμως τι κρύβεται στην ρίζα στον πυρήνα αυτού του κειμένου του σημερινού ευαγγελίου και ας ψάξουμε να δούμε που είναι οι λύσεις του προβλήματος αυτού.

π. Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος: Εξομολόγηση και Ψυχοθεραπεία

Εξομολόγηση και Ψυχοθεραπεία

πρωτοπρεσβύτερου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου

Απομαγνητοφωνημένη ομιλία στην Αγία Παρασκευή του ομωνύμου προαστίου Αθηνών, στις 18-3-2003.

• Εισαγωγή
• Τι είναι πρόσληψη;
• Τι είναι ψυχιατρική;
• Τι είναι ψυχολογία;
• Τι είναι ψυχοθεραπευτική;
• Υπάρχει ορισμός της ψυχής στην Ψυχοθεραπευτική;
• Ορισμός της ψυχής, σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας
• Πρώτο θεολογικό σημείο
• Δεύτερο θεολογικό σημείο
• Τρίτο θεολογικό σημείο
• Τι είναι οι ψυχοθεραπευτικές μεθοδολογίες;
• Πώς θεραπεύεται το "εγώ" σύμφωνα με τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή
• Ο μισών την ψυχήν αυτού ένεκα εμού και του Ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν
• Μπορεί το Μυστήριο να δεχτεί τεχνικές και μεθοδολογίες;
   

Εισαγωγή

Έχουμε μπροστά μας ένα θέμα πάρα πολύ καίριο πραγματικά, πολύ λεπτεπίλεπτο, που πρέπει να το δούμε με πλεονάζουσα σοβαρότητα, γιατί ακριβώς αυτή η συγκριτική που θέτει το θέμα μπροστά μας, «Ψυχοθεραπεία και Εξομολόγηση», μπορεί να δημιουργήσει συγχύσεις ή ακόμη και περιττές αντιπαλότητες. Επειδή το θέμα είναι πάρα πολύ μεγάλο, στα λίγα λεπτά που διαθέτω μπροστά μου, θα προσπαθήσω να το σκιαγραφήσω πολύ απλά, πολύ αδρά, να πω πολύ μεγάλες έννοιες με απλά λόγια, να το ορίσω στην αγάπη σας και να' χετε  κάποιο στοιχείο, κάποιο επίπεδο, για να μπορείτε όταν γίνονται αυτές οι αναλύσεις να τις καταλαβαίνετε λίγο καλύτερα.

Πρώτα-πρώτα, πού στοχεύει αυτή η συγκριτική; Τι στόχο έχει; «Εξομολόγηση ή ψυχοθεραπεία». Πρώτα-πρώτα για ένα ξεκαθάρισμα εννοιών, να ξέρουμε τι έχουμε μπροστά μας και ποιες είναι οι έννοιες, ποιες είναι οι ορολογίες. Τι εννοούμε «ψυχοθεραπεία». Και ένα δεύτερο, πάρα πολύ ουσιαστικό και πολύ καίριο για την Εκκλησία μας, είναι για να μη γίνει πρόσληψη λαθεμένων στοιχείων.

Τι είναι πρόσληψη;

Τι είναι πρόσληψη: ξέρετε, η Εκκλησία μας όταν μπει σ’ ένα χώρο για να κάνει ποιμαντική, όταν κάνει ιεραποστολή, προσλαμβάνει τα στοιχεία του πολιτισμού που είναι εκεί -του τόπου- τη «σάρκα» του τόπου και μέσα σ’ αυτή τη «σάρκα» ορίζει την αγάπη του Θεού. Και ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη σάρκα, την ανθρώπινη φύση. Έτσι λοιπόν η πρόσληψη είναι ένα καίριο θέμα˙ τι προσλαμβάνουμε. Ό,τι είναι προς πρόσληψη, προς αγιασμό, το προσλαμβάνουμε. Βλέπετε, ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση. Δεν προσέλαβε την αμαρτία της ανθρώπινης φύσης. Έχουμε εμείς κάτι να προσλάβουμε από αυτούς τους χώρους που γίνονται αυτές οι διεργασίες, ή όχι; Έχουμε να πάρουμε κάτι από όλες αυτές τις μεθοδολογίες που αναπτύσσονται, εμείς, ως νέες τεχνικές προσεγγίσεως των ψυχικών δεδομένων; Πρέπει να τονίσω εκ προοιμίου, για τους χώρους που θα αναφερθώ, της ψυχοθεραπείας ειδικά, ότι όσοι ασχολήθηκαν έχουν ένα καλό κοίταγμα, μια καλή διάθεση, δεν υπάρχει δηλαδή κακότητα. Θέλουν να βοηθήσουν τον σήμερα κουρασμένο και τραυματισμένο άνθρωπο. Γι’ αυτό δεν διαθέτουμε καμία αμφιβολία. Είναι μια προσπάθεια να βοηθήσουν τον άνθρωπο. Αλλά το θέμα είναι το πώς θα βοηθήσουν τον άνθρωπο.

Να αρχίσω πρώτα-πρώτα να ξεκαθαρίζω τους όρους. Οι πιο γνωστοί όροι που έχουμε μπροστά μας είναι οι όροι: ψυχιατρική, ψυχολογία και ψυχοθεραπευτική. Διαφέρουν αυτοί οι τρεις όροι. Να πω πού διαφέρουν και τι είναι. Για να ξέρουν και οι χριστιανοί να μη συγχύζονται και μπλέκουν τα πράγματα.

Τι είναι ψυχιατρική;

Η ψυχιατρική ασχολείται -ως ιατρικός κλάδος- με τις διεργασίες του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος και των νευροδιαβιβαστών. Απλά τα λέω τώρα. Ό,τι αφορά δηλαδή τα σωματικά μεγέθη. Και όπως σεβόμαστε την ιατρική για όλα τα μέλη του σώματός μας, σεβόμαστε και εκείνους που προσεγγίζουν τα οργανικά μεγέθη του εγκεφάλου, του νευρικού συστήματος (ένα όργανο είναι) και των λεγομένων νευροδιαβιβαστών, που είναι μια προσπάθεια που κάνει σήμερα η επιστήμη να βρει βαθύτερες οργανικές διεργασίες, για θεραπεία του ανθρώπου. Είναι ένα οργανικό μέγεθος και, ομολογουμένως, σήμερα ο μεγαλύτερος χώρος της ψυχιατρικής ομολογεί πως ο όρος «ψυχιατρική» είναι ατυχής. Γιατί το περιεχόμενό του είναι σωματικό. Έχουν γραφτεί κείμενα, πάρα πολλά, και στην Ελλάδα μας και στο εξωτερικό για το ατυχές του όρου «ψυχιατρική». Βλέπετε και μόνο ο όρος συγχύζει τα πράγματα. Είναι μια προσέγγιση σωματική. Αυτό το ξεκαθαρίζουμε. Άρα, δεν έχουμε τίποτα με την ψυχιατρική υπ' αυτήν την έννοια. Εφόσον προσδιορίζει αρρωστημένο εγκεφαλικό μέγεθος, νευρικό σύστημα ή οτιδήποτε άλλο αφορά το σώμα. Μπορεί, φυσικά, το σώμα να αρρωσταίνει από τις διεργασίες της ψυχής. Μπορεί να το δούμε σε λίγο αυτό, αλλά πιστεύω να καταλάβατε πως η ψυχιατρική είναι ένας κλάδος επιστημονικός, θετικός, κοιτάζει το σώμα˙ απλώς έτυχε κάτω από μια λανθασμένη ορολογία να εκφράζει αυτό που εκφράζει. Εξάλλου σ’ άλλες χώρες δεν μιλάνε καν για ψυχιατρική, μιλάνε για διανοητικές νόσους (mental diseases). Έτσι λοιπόν, δε μας αφορά τώρα η ψυχιατρική, εφόσον η ίδια δεν προσπαθεί να μπει σ' άλλους χώρους που δεν τους κατέχει. Είναι σωματική διεργασία, πιστεύω να το καταλάβατε.

«Ἑβδομάς Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς»

Ἡ Καθιερωμένη, ἐδῶ καί χρόνια, «Ἑβδομάς Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς» διοργανώθηκε καί πάλι ἀπό τήν Ἀποστολική Διακονία μέ τήν εὐλογία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ποιοί εἶναι οἱ σκοποί αὐτῆς τῆς ἑβδομάδος; Τό ἐρώτημα εἶναι οὐσιαστικό καί πρέπει νά τεθεῖ κάτω ἀπό τό στόχαστρο τῆς ματιᾶς τοῦ ἱεραποστολικοῦ ταξιδευτῆ.

Θά μποροῦσε κάποιος νά ἀπαντήσει ἄμεσα ἀπαριθμώντας παράγοντες, ὅπως ἡ προβολή τῆς ἰδέας τῆς ἱεραποστολῆς, ἡ συγκέντρωση χρημάτων καί ἡ διαφήμιση τοῦ «ἔργου». Παρ’ ὅλο πού οἱ παράγοντες αὐτοί φαίνονται οὐσιαστικοί, τολμοῦμε νά ποῦμε, πώς εἶναι εἴτε δευτερογενεῖς ἤ καί ἀποτρεπταῖοι.

Ἡ ἱεραποστολή δέν εἶναι ἰδέα. Ἄν ἦταν θά καταλήγαμε στήν ἰδεολογία τῆς ἱεραποστολῆς. Οἱ ἰδεολογίες πάντα ἐνθουσιάζουν, δημιουργοῦν θόρυβο, καταστρέφονται στήν πορεία τους καί μετά διαλύονται καί ἀτονοῦν.

Τά χρήματα χρειάζονται μέν, ἀλλά ἄν γίνουν κεντρική ἀναζήτηση δημιουργοῦν ἐμπορικό πλαίσιο πού ἀπαιτεῖ μόνο χρήματα γιά νά γίνει ἡ ἱεραποστολή. Στήν Ἐκκλησία τοῦ πρώτου αἰῶνος συνέβη ἕνα ἀντιδεοντολογικό οἰκονομικό γεγονός. Ἀντί ἡ ἀποστέλλουσα Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων νά στείλει χρήματα στίς νεοπαγεῖς κοινότητες, αὐτές οἱ τελευταῖες εἶναι πού συγκέντρωσαν «λογία» προσφορᾶς πρός τά Ἱεροσόλυμα. Οἱ τοπικές Ἐκκλησίες εἶναι ἐλεύθερες ἀπό οἰκονομικές ἐξαρτήσεις, ζοῦν ἀπό τόν τόπο καί ἀπό τά μέσα πού διατίθενται ἐκεῖ.

Ὅσον ἀφορᾶ τή διαφήμιση, ἐμεῖς τή θεωροῦμε ἀποτρεπταία καί ἀσύμβατη μέ ἐκκλησιαστική διακονία. Ἡ φράση τοῦ Ἀπ. Παύλου «τήν διακονίαν σου πληροφόρησον» (Β΄ Τιμ. 45), δέν ἔχει καμία σχέση μέ marketing, ἀλλά μέ τήν ὁλοκλήρωση τῆς διακονίας καί σημαίνει φέρνω σέ πληρότητα (πλήρως φέρω). Κάτω ἀπό τήν προοπτική τῆς προβολῆς δημιουργεῖται ἡ ἐγωιστική αὐτοδιαφήμιση τοῦ «ἔργου» μας, πού σέ τελική ἀνάλυση εἶναι τοῦ Θεοῦ κι ὄχι τοῦ «θέλοντος» ἤ «τοῦ τρέχοντος», ἀλλά τοῦ «ἐλεοῦντος Θεοῦ» (Ρωμ. 9-16).

Τά ἀνθρώπινα λάθη πού ἔγιναν καί γίνονται μέχρι σήμερα στό χῶρο τῆς ἱεραποστολῆς κρύβουν στά παρασκήνια τούς προαναφερθέντες κινδύνους. Ἰδεολογίες, ἄκαιροι ἐνθουσιασμοί, marketing, «ἔργο», οἰκονομικές ἀπαντήσεις μποροῦν νά διαβρώσουν τό γεγονός τῆς διακονίας τοῦ Χριστοῦ στίς καρδιές τῶν λαῶν.