Το κάλεσμα της ’νοιξης. Οδύνη και φωτισμός AΦΙΕΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ Π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Έρμα ν' τα μάτια
Που καλείς
Χρυσέ ζωής αέρα.
Δ. Σολωμός

του Νικήτα Καυκιού

         
  -Η αύρα της άνοιξης κοσμεί την πόλη ευωδία πασχαλινή. Λεμονανθοί, ουρανός γλυκύς, ανάσα πληγωμένη, χαρά. Σκιρτούν τα στήθη στο κέντρισμα μελωδίας εαρινής. Πάνω από αυλές στενόχωρες καμαρώνουν τ’ ανθίσματα. Δύναμη ερωτική πληγώνει τις ψυχές. Θυμίαμα λειτουργίας μυστικής. «Ευλογείται, γη, όροι και βουνοί, και πάντα τα φυόμενα εν αυτή, τον Κύριον υμνείτε και υπερυψούτε Αυτόν εις τους αιώνας». (1)

-Θλίψη, άγχος, ανόητη ένταση. Σπιτικά καπνισμένα την οδύνη. Πρόσωπα παραμορφωμένα κάτω απ' το βάρος των συγκρούσεων. Χίλιες φορές μας πεθαίνουν τα παιδικά μάτια. Η λύπη στερεώθηκε. Ξεχασμένοι έξω από τον νυμφώνα.

-Οι ανθοί γέρνουν αγαπητικά στο κάλεσμα τ’ ανέμου. Ω! τα άνθη τα λευκά. Τα κλαριά άνοιξαν τη ζωή. ΄Αρωμα βαθύ. Ανοιξιάτικη πνοή. Μυστική ιστόριση της θείας παρουσίας.

-Ο κόσμος στενάζει κάτω απ' το βάρος της επιβίωσης. Πορευόμαστε ανέστιοι δίχως προορισμό. Η ματαιότητα πνίγει σταθερά τη ζωή. Η χαρά μας σχοινοβατεί. Οι σχέσεις μαράζωσαν στην δυσοσμία της παρακμής. ’τομα καβουρδισμένα, πρόσωπα εξουθενωμένα. Το κενό πνίγει βαριά την ανάσα μας. Ο κόσμος βουίζει, αδειανό κουφάρι ριγμένο στις πλάτες μας. Οι αισθήσεις πάγωσαν. Παρακολουθούμε τα γεγονότα μέσ' απ’ το θολό τζάμι της ανίας. Τα βήματά μας κουράστηκαν. Μάτια αγαπημένα, μητέρα! Βυζί τρυφερό, βρύση της ζωής, υπαρξιακό κέντρο του σύμπαντος.

-Ουρανός λαμποκόπος, σφαίρα γαλάζια διάφανη. Δειλινό άγιο. Ιερότης πυκνή. Αγιασμός συμπαγής των απάντων. Ο δρόμος της αλήθειας. ... Φως! Φως των ψυχών και των σωμάτων. Ευωχία αιωνιότητας. Χαρμονή ατελεύτητη. Αγάπη, ανάσα των όντων.

-Τα λόγια ασθένησαν. Επιβιώνουμε στον κύκλο του μηδενός. Τα οράματα, φτωχή τροφή της ανάγκης. Η αγωνία μου αιωρείται στο μαρτύριο της ανυπαρξίας Του. Η απουσία του θαύματος καλλιεργεί την απελπισία. Ο Θεός, ο μεγάλος απών της ιστορίας.

-Χαρά ενδόμυχη απαστράπτουσα. Χαρά κεχαριτωμένη. Νηφαλιότης. Πηγή δροσερή της ζωής. Ευλογία μυστική. Αλλοίωση καλή των σωμάτων. Ελευθερία εσώτατη. Τρισευλογημένη φωτεινότητα. ’φθονα διαχέεται η χάρις του πανταχού παρόντος.

-Το βάρος της ψυχής μου μένει απρόσιτο. Θεμελιώνεται η πίκρα μου στα βάθη της καρδιάς. Μη μιλάς για την αγάπη. Οι προσδοκίες μαράθηκαν. Η βία του μηδενός συντρίβει τις προοπτικές. Ζωή εν τάφω.

-Σφύζει η ζωή. Πληρότης. Ο αγρός πύκνωσε το άρωμά του. Τα πάντα καλά λίαν. ’πειρη η θεία ευλογία διαβρέχει τα κτίσματα. Φως, ιλαρόν αγίας δόξης πλημμυρίζει την πλάση. Ακύμαντη ωραιότης απαθούς διαφάνειας. «Ο εξαποστέλλων πηγάς εν φάραγξιν, αναμέσον των ορέων διελεύσονται ύδατα … Ανοίξαντός σου τη χείρα, τα σύμπαντα πλησθήσονται χρηστότητος».(2) Χαρά υπέρτατη απόλαυση, ηδονή απερίγραπτη. Συγκλονισμός βαθύς, επουρανίων δακρύων. Εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων. Ο ουρανός ενώνεται τη γη. Απόκρυφο χαμόγελο των όντων. Ευωδία ογδόης ημέρας. Κατάπαυση του χρόνου. Στα μύχια της Δημιουργίας, πάλλεται το μυστικό τραγούδι της δοξολογίας. Δόξα θεοποιός, δόξα υπαρκτή, δόξα μεθεκτή, δόξα δωρούμενη, φως, χαρά, ευλογία, ζωή, αλήθεια, ανάσταση.
Ο καιρός της Σαρακοστής καλλιεργεί τις καρδιές. Η ύπαρξη λειτουργείται στην άρρητη χαρά του αγίου πένθους. Η αλήθεια, οικοδομείται, μέσα μας, σταυρικά. Η νηστεία, οι μετάνοιες, η κόπωση, η εξασθένιση, αλαφρώνουν τις ψυχές και τα σώματα. Ολόκληρος ο άνθρωπος, ζωντανός ναός του Θεού.
Κύριε της αγάπης, παντοδύναμε, ακρότατε έρωτα, πατέρα, αξιάγαστε, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν. Πλημμύρισε τις καρδιές μας με τη ζωοποιό ενέργεια της θείας σου Χάριτος. Να αποκατασταθεί στο πρόσωπό μας η λαμπρότητα της δημιουργίας. Η λαμπρότητα του σύμπαντος κόσμου.

1: Ωδή ογδόη
2:Ψαλμός ΡΓ’