.."Ο πατέρας Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος ήταν ο πιο συγκλονιστικός άνθρωπος που γνώρισα στη ζωή μου και που θα γνωρίσω ποτέ. Ήταν ο μόνος άνθρωπος που συνδύαζε με μοναδικό τρόπο τρομερή μόρφωση, ακεραιότητα χαρακτήρα και θυσιαστική αγάπη για τον άνθρωπο.
Σπούδασε οικονομικά, πήρε υποτροφία να κάνει διδακτορικό στο Harvard. Δεν πήγε. Μπήκε στην ιατρική σχολή, έκανε 2-3 χρόνια. Την άφησε. Σπούδασε θεολογία και έκανε διδακτορικό στη Γερμανία. Ήταν πολύγλωσσος. Δεν ξέρω ακριβώς πόσες γλώσσες μιλούσε άπταιστα και πόσες άλλες διάβαζε. Δεν υπήρχε επιστημονικό αντικείμενο ή τομέας των γραμμάτων και των τεχνών που να μην τον είχε μελετήσει.
Τρομερή ευφυία, μαθηματικό μυαλό, τρομερή μνήμη, όσα και να πω είναι λίγα. Είμαι σίγουρη ότι θα γραφτεί βιβλίο (ή μάλλον βιβλία) για τον βίο και το έργο του όπου θα αναφέρουν αναλυτικά και για τις σπουδές και τον επαγγελματικό βίο του γιατί δεν τα γνωρίζω επακριβώς.
Ήταν άνθρωπος της θυσίας και της αγάπης. Γνήσιος εκφραστής του ελληνορθόδοξου πολιτισμού και του ορθόδοξου χριστιανισμού. Ως Κωνσταντινοπολίτης είχε την κουλτούρα της Ρωμιοσύνης της καθ' ημάς Ανατολής. Ήταν υπόδειγμα ιερέως. Δεινός θεολόγος και άριστος γνώστης και ερμηνευτής των Γραφών. Αφότου έγινε ιερέας, έκανε ανελλιπώς όλες τις ακολουθίες όπως ορίζει το τυπικό της εκκλησίας, κάθε μέρα από τις 5 το πρωί (Μεσονυκτικό, Όρθρος, Θεία Λειτουργία, Ώρες, Εσπερινός, Απόδειπνο). Παράλληλα ήταν Διευθυντής του Γραφείου Εξωτερικής Ιεραποστολής, είχε ραδιοφωνική εκπομπή, συμμετείχε συχνά σε συνέδρια, ήταν ο κύριος υπεύθυνος για χίλια δύο πράγματα της ενορίας και το σημαντικότερο από όλα εξομολογούσε δεκάδες ανθρώπους την εβδομάδα και δεν υπήρχε περίπτωση να μην απαντήσει σε sms ή τηλεφώνημα, ακόμα και 2 τα ξημερώματα.
Απορούσες πώς μπορούσε και τα προλάβαινε όλα αυτά, πώς είχε τη δύναμη να ακούει τόσα προβλήματα, τόσες τραγωδίες…Όλοι ξέραμε πως κοιμόταν περί τις 4 ώρες την ημέρα… Κυριαρχούσε στον εαυτό του. Ζούσε πολύ ασκητικά. Έτρωγε λίγο (κρέας δεν έτρωγε), κοιμόταν λίγο. Σεβόταν τη φύση, τα πάντα γύρω του. Στα παπαδοπαίδια στο Ιερό έλεγε να βγάζουν έξω τα έντομα χωρίς να τα σκοτώνουν. Ήταν υπόδειγμα συνέπειας και υπεύθυνου ανθρώπου. Τις μόνες φορές που τον είχα δει να αντιδρά ενοχλημένος ήταν όταν τον κολάκευαν. Και παρόλη την άσκηση που έκανε, ήταν άνθρωπος χαρούμενος, ποτέ κατηφής. Μετέδιδε απίστευτη χαρά και όρεξη για ζωή. Γι’ αυτό και τον αγαπούσαν τόσο πολύ τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι.
Ήταν ακτήμων. Δεν είχε ούτε σπίτι δικό του, ούτε αυτοκίνητο. Και έζησε «ως μηδέν έχων και τα πάντα κατέχων». Δεν έπαιρνε δεκάρα τσακιστή για τα μυστήρια που τελούσε (όπως δυστυχώς κάνουν πολλοί ιερείς, ενώ σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας απαγορεύεται) και όμως η ενορία του ασκούσε το μεγαλύτερο φιλανθρωπικό έργο (σε επίπεδο ενορίας), ίσως, σε όλη την Ελλάδα.
Λόγω της εμπιστοσύνης που ενέπνεε στο θέμα διαχείρισης των χρημάτων, στήθηκε ένας μηχανισμός ανακούφισης οικονομικά ασθενούντων, με απόλυτη ανωνυμία, χωρίς καμία διαφήμιση και προβολή. Εφοπλιστές, επιχειρηματίες αλλά και άνθρωποι από το υστέρημά τους έδιναν χρήματα -πολλές χιλιάδες συγκεντρώνονταν-και κάθε μήνα αναλάμβαναν κάποια πνευματικά του παιδιά να πληρώσουν ενοίκια, δόσεις δανείων, λογαριασμούς, να αγοράσουν τρόφιμα. Και πόσα άλλα! Πόσες ιστορίες, πόσες ευεργεσίες!
Υπόδειγμα συζυγικής αγάπης με την εφάμιλλης μόρφωσης και πνευματικής καλλιέργειας, υπέροχη πρεσβυτέρα του Παρασκευή. Ερωτευμένο ζευγάρι. Δεν έκαναν δικά τους παιδιά, αλλά βοήθησαν χιλιάδες παιδιά σαν να ήταν δικά τους και όπως είπε μια φίλη έφτιαξαν έναν μικρό παράδεισο μαζί.
Ενώ θα μπορούσε να κάνει μεγαλοπρεπή καριέρα στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, έδωσε όλο του το είναι στην αγάπη του Θεού και του ανθρώπου ως απλός ιερέας. Όσοι ήταν χρόνια κοντά του είδαν με τα μάτια τους πώς αντιμετώπιζε με τον ίδιο τρόπο τον τελευταίο, τον πιο διαλυμένο, της πιο χαμηλής τάξης, με τον πιο σπουδαίο. Πόρνες, τραβεστί, ναρκομανείς, φτωχοί μετανάστες, ζητιάνοι, Έλληνες, ξένοι, διασημότητες, άνθρωποι κάθε επαγγέλματος και κοινωνικής τάξης, νήπια, νέοι, γέροι, τον πλησίαζαν και τους διακονούσε με τον ίδιο σεβασμό στο πρόσωπό τους. Έγινε πρώτος αφού έγινε πάντων διάκονος. Αληθινός μιμητής του Χριστού.
Κάθε ιδεολογία περί δικαιοσύνης έμοιαζε χυδαία μπροστά στο έργο αγάπης που επιτέλεσε στη ζωή του. Ποτέ δεν αυτοπροβλήθηκε και όμως έλαμψε. Μετέδιδε μια συγκλονιστική αίσθηση ελευθερίας. Ήταν άνθρωπος οικουμενικός. Δεν τον χαρακτήριζε αυτή η ελληνοκεντρικότητα που χαρακτηρίζει πολλούς του χώρου της Εκκλησίας. Τα τελευταία χρόνια μέχρι και γκρουπ κρυπτοχριστιανών από την Τουρκία ερχόταν κατά δεκάδες να τους κατηχήσει και να τους βαφτίσει. Αξιοποίησε όλα τα χαρίσματα του, όχι για την εγωιστική του καταξίωση, που είναι ο κανόνας σήμερα, αλλά για την καταξίωση του πλησίον. Τι μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος!
Όλη του η ζωή προσευχή και διακονία του πλησίον. Και όλα αυτά με πολύ επιβαρυμένη υγεία καθώς τα τελευταία σχεδόν 20 χρόνια μετά από ένα ατύχημα και μια αποτυχημένη επέμβαση στο πόδι του, το πόδι του σχεδόν σάπισε και υπέφερε από φρικτούς πόνους. Θα έπρεπε να του το είχαν κόψει. Κι όμως μέσα στον πόνο, σήκωνε τον πόνο των άλλων. Όταν τον γνώρισα πριν 15 χρόνια νόμιζα ότι ήταν 80 χρονών με την πρώτη ματιά και ήταν μόνο 60 ή δεν τα είχε κλείσει καν. Αλλά όταν του μίλησα, είδα έναν άνθρωπο νέο σαν να είναι έφηβος, γεμάτος ζωή. Και στα τελευταία 3,5 χρόνια που καθηλώθηκε σε καροτσάκι μετά από βαρύ εγκεφαλικό, πάλι συνέχισε να εξομολογεί, να παρηγορεί, να διδάσκει…
Είτε κάποιος αποδεχόταν τον Χριστό, είτε όχι, είτε ήταν άθεος, είτε αλλόπιστος, δεν μπορούσε να αμφισβητήσει το γεγονός του τόσο ενάρετου βίου του. Το πόσο βοήθησε υλικά και πνευματικά χιλιάδες ανθρώπους. Το πόσο γνήσιος ήταν καθώς πράττων εδίδασκε. Πολλοί προσπαθούμε να επηρεάσουμε με τον λόγο μας θετικά κάποιον, αλλά ο άλλος βλέπει την αδυναμία μας και μέσα του γελά. Αυτό δεν συνέβαινε με τον πατέρα Κωνσταντίνο. Τέτοια συνάφεια έργων-λόγων δεν έχω δει σε άνθρωπο.
Πόσο σημαντικό είναι αυτό μέσα στην απέραντη ηθικολογία της βαθιά ανήθικης εποχής μας. Ήταν ζωντανή απόδειξη ότι οι λόγοι του Χριστού είναι εφαρμόσιμοι στον 21ο αιώνα.
Ήταν να τον συναντήσω αυτές τις μέρες να του πω μεταξύ άλλων, άλλο ένα ευχαριστώ. Δεν πρόλαβα και λυπήθηκα πολύ. Μακάρι να ακολουθήσουν και άλλοι τα βήματά του και να τον μιμηθούν! Καλό Παράδεισο πατέρα Κωνσταντίνε και στα δικά μας! (Το κείμενο ειναι από την Άννα, η φωτογραφία από την Μαρία όπου απεικονίζεται με την πρεσβυτέρα και στην τελευταία το σκήνωμα στον ναό)Ιωάννα Ταγαρούλια Κανά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου