Ζούσα σε μια μικρή κοινωνία “λέει”…
‘Ολοι εκεί ήταν σεβάσμιοι …
Προσευχόμενοι αδιαλείπτως…
Σεμνοί…
Αγαπητικοί…
Ελεύθεροι από τα πάθη τους , δια της ένωσης
του “είναι τους” με Εκείνον που είναι ο Μόνος που μπορεί να δώσει την
ελευθερία στον άνθρωπο .
Η φαινομενική σιωπή τους απλά αποκάλυπτε το μεγαλείο της εσωτερικής εργασίας τους …
Ιλαροί δότες …
Άνθρωποι με πρόσωπο…
Μετά δυστυχώς , ξύπνησα …φόνοι , κλοπές , μοιχείες , κακίες , διαστροφές …
‘Οσο κι αν γύρισα πλευρό, εκείνη η μικρή
“Ελεύθερη Κοινωνία”, η ευρισκόμενη σε συνεχή κοινωνία με τον Μόνο που
μπορεί να χαρίσει την ελευθερία είχε χαθεί …ευτυχώς όχι για πάντα…
Ο θάνατος απλά μια πύλη για την ένωση με την αιωνιότητα , αυτήν την αιωνιότητα που ονειρεύτηκα.
https://apantaortodoxias.blogspot.com/2019/03/blog-post_891.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου