Ἡ Ῥωμαίικη Αὐτοκρατορία σκέφτηκε ἔξυπνα: Ἒκανε νόμους τοῦ κράτους, τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας. Ἐκλιπαρεῖ τὴν Ἐκκλησία νά θεραπεύει τὸ λαό. Τὸ κράτος εἶχε ἀνάγκη τὴν ἐμπειρία τῆς Θεώσεως

Ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ πατρὸς Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου, γιὰ τὸν χωρισμό κράτους – Ἐκκλησίας, ἀπὸ τὴν 3η καλοκαιρινὴ ὁμιλία πού πραγματοποίησε 21/07/05.

Πολλοὶ λένε καὶ λάθος τὸ ἑρμηνεύουν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶχε ταυτιστεῖ μὲ τὸ κράτος στὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολικὴ Αὐτοκρατορία, τὸ μεταγενέστερα ἀπ΄ τὸ 1526 ἀποκληθὲν Βυζάντιο. Εἶναι λάθος αὐτὸ ποὺ λένε. Ἁπλῶς τὸ κράτος σκέφτηκε ἔξυπνα. Γιατί; Ἐπειδὴ ξεκινώντας ἀπ΄ τὸν Ἅγιο Κωνσταντῖνο, οἱ Αὐτοκράτορες εἶχαν σχετικὴ ἐμπειρία αὐτῆς τῆς μεθόδου ποὺ ἡ Ἐκκλησία θεραπεύει. Τούς συνέφερε νὰ ὑπάρχει μία Ἐκκλησία ποὺ θεραπεύει τὸν λαό της. Αὐτὸ εἶναι τρομερὸ. Τὸ θέλει δηλαδή, γλυτώνει ἀπὸ δεκάδες ἄλλα προβλήματα γιατί θεραπεύεται ὁ λαός. Καὶ αὐτὸ ποὺ θεωρεῖται ταύτιση, δὲν ἦταν ταύτιση, ἦταν πρόκληση. Θὰ ΄λεγα, γονατιστοὶ ἤθελαν ἡ Ἐκκλησία νὰ θεραπεύει τὸν λαὸ αὐτόν. Ὅταν μεταγενέστερα μιλούσαν γιὰ χωρισμό, μιλοῦν γιὰ χωρισμὸ ἀπ΄ αὐτὸ τὸ πράγμα. Ἂν λοιπὸν σήμερα, ὑπάρχει ξέρω ΄γὼ…
Ἐκκλησία – Πολιτεία, αὐτὰ τὰ γνωστὰ θέματα ταύτιση – χωρισμός, καὶ τὸ κράτος ἁπλῶς μᾶς ἀνέχεται καὶ δὲν τὸ κάνει γιατί εἴμαστε θεραπευτικὲς μονάδες, δὲν χρειάζεται νὰ εἴμαστε μαζί του. Δηλαδή, ἄλλο ἂν ἦταν ὅπως τότε ποὺ τὸ κράτος τὸ ἤθελε…
Διαβάστε κείμενα Αὐτοκρατόρων, διαβάστε σιγίλλια τρομερὰ καὶ ἀποφάσεις κρατικῶν παραγόντων, διαβάστε ἀκόμη καὶ τὰ πρώιμα κείμενα τοῦ Ἰουστινιανοῦ, ἀκόμη τὸ Ἰουστινιάνειο Δίκαιο, ἔχει μέσα ὅλη αὐτὴν τὴν ἀποκάλυψη, παρακαλοῦσε τὴν Ἐκκλησία. Καὶ ὁ Ἰουστινιανὸς τί ἔκανε; Πῆρε τοὺς Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς ἔκανε νόμους τοῦ κράτους. Λέει, δὲν ἔχω κάτι καλύτερο σὰν θεραπευτική, αὐτὸ ἔχει κάλλος, ἐγὼ τί θὰ βάλω; Νομοθέτες; Καὶ παίρνει καὶ κάνει τοὺς Κανόνες τῶν Συνόδων, νόμους τοῦ κράτους. Δηλαδὴ ἐκλιπαρεῖ τὴν Ἐκκλησία γιὰ θεραπευτική. Αὐτὸ δὲν ἦταν ταύτιση, οὔτε ἦταν ὑποταγὴ στὸ κράτος. Τὸ κράτος εἶχε ἀνάγκη αὐτὴν τὴν σκέψη, τὴν ἐμπειρία τῆς Θεώσεως.
Τώρα ἀλλιῶς εἶναι τὰ πράγματα, τελείως ἀλλιῶς. Ἔτσι λοιπόν, σὲ μία μελλοντικὴ κουβέντα γιὰ χωρισμὸ τοῦ κράτους ἀπ΄ τὴν Ἐκκλησία, ποὺ εἶναι ἀνόητη, ἐμεῖς δὲν ἔχουμε νὰ δώσουμε τίποτα. Κατ΄ ἀνάγκην πρέπει νὰ ΄μαστε μαζί; Ἀφοῦ ἐκεῖνοι δὲν μᾶς χρειάζονται γιὰ θεραπεία… Ἀλλὰ ὁ στόχος εἶναι ἕνας: Μᾶς χρειάζονται νὰ θεραπεύσουμε τὸν λαὸ ἢ ὄχι. Ἂν δὲν μᾶς χρειάζονται, ἢ ἀπὸ ΄δῶ ἢ ἀπὸ ΄κεῖ εἴμαστε, ἐμεῖς ὅλους τούς θεραπεύουμε καὶ ἐκείνους καὶ ὅλους. Αὐτές εἶναι μικρὲς τρομερὲς σκέψεις ποὺ ἀλλάζουν ὅλο τὸ μοντέλο καὶ ὁ νοῦς ἐλευθερώνεται. Ἐμεῖς ὑπάρχουμε γιὰ νὰ θεραπεύουμε τοὺς πάντες, ἄσχετα ἂν μᾶς θέλουν ἢ δὲν μᾶς θέλουν. Ἀλλὰ πρέπει νὰ ἀναρωτηθοῦμε, γιατί μᾶς θέλουν. Μᾶς θέλουν ὅπως τότε στὴν Ὀρθόδοξη Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία; Ἢ ὅπως μ΄ ἄλλα σχήματα τοῦ μὴ ἡσυχασμοῦ, ὅπως ξεκίνησε τὸ νεοελληνικὸ κράτος, πού ἔχουν φύγει ὅλες αὐτὲς οἱ δομὲς τοῦ ἡσυχασμοῦ;
Καὶ ἐπαναλαμβάνω αὐτὸ ποὺ σᾶς εἶπα γιὰ μία ἀκόμη φορᾶ. Ὅσο διατηρήθηκε ἀκραιφνῶς ἡ θεραπευτικὴ ἡσυχαστικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας στὰ δύσκολα χρόνια τῆς τουρκοκρατίας καὶ δὲν χάθηκε τίποτα, χάθηκε σὲ λίγες δεκαετίες τοῦ νεοελληνικοῦ κράτους. Αὐτὸ εἶναι μία πικρὴ ἐμπειρία. Καὶ ἀκόμη συνεχίζουν οἱ νεκροθάφτες του πάνω σ΄ αὐτὸ νὰ δουλεύουν, καὶ ΄μεῖς δὲν μποροῦμε νὰ συνεργαζόμαστε μὲ τοὺς νεκροθάφτες αὐτούς, εἶναι ἀδύνατο. Ἐκεῖ ἀκριβῶς χτυπήθηκε ἡ Ἐκκλησία καὶ θέλουν μία Ἐκκλησία ποὺ δὲν θεραπεύει. Ποὺ εἶναι φιλάνθρωπη, ποὺ κάνει καλὲς πράξεις,κάνει καλὲς διαφημίσεις, καλὲς ἀνακοινώσεις, δείχνει καὶ ἕνα καλὸ πρόσωπο, ἕνα καλὸ image. Δὲν θέλουν μία Ἐκκλησία ποὺ θεραπεύει καὶ ἐμεῖς αὐτὸ δὲν τὸ μποροῦμε! Ἀγαπώντας τοὺς πάντες, δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀφήσουμε αὐτὸ στὰ χέρια κανενὸς ἄλλου.
Ῥωμανιστής