Ο «ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΗΣ» Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Κωνσταντίνου Στρατηγόπουλου,

 ἐπάνω στό χωρίο τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου, κεφάλαιο 19ο, στίχοι 1 ἕως 10, στά πλαίσια τῆς ἑρμηνείας πού ἔγινε στό κήρυγμα τῆς Κυριακῆς 26-01-2014.

Γιά νά μπορέσω νά προσεγγίσω καλύτερα, ἑρμηνευτικά καί σύντομα, στήν ἀγάπη σας καί τά δυό κείμενα πού ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο, τοῦ Λουκᾶ καί τοῦ ἀποστόλου Παύλου, πιθανῶς νά πρέπει νά κάνω ἕνα ξεκίνημα παράξενο καί νά θυμηθῶ κείμενα παλιᾶς τραγικῆς, φουτουριστικῆς, ἀπελπιστικῆς λογοτεχνίας πού μιλοῦσαν γιά μελλοντικές καταστάσεις πού τά πράγματα θά εἶναι δύσκολα, κείμενα Ὀργουελικά τά λέγαμε παλιά· ὅπου τά μοντέλα ἦταν διπλά. Πρῶτα ὑπῆρχε μιά βίαια εἰσβολή στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου σέ ὁποιαδήποτε δεδομένα στήν οἰκογένειά του, στήν περιουσία του, στό εἶναι του καί δεύτερο μιά βίαια εἰσβολή στό νοῦ του. Προσέξτε, αὐτές οἱ τρομακτικές λογοτεχνίες, πού ἦταν γιά μᾶς παραμύθια τότε, ἀλλά δυστυχῶς σήμερα δέν εἶναι παραμύθια εἶναι γεγονότα ὁρατά, κρίνονται σέ δύο στοιχεῖα: στήν εἰσβολή στήν πράξη τῆς ζωῆς, σ᾽ αὐτό πού ἔχεις, περιουσία τήν εἶπα, ὅπως θέλετε πεῖτε την καί σ᾽ αὐτό πού ἔχεις στό νοῦ σου, τή σκέψη σου καί τό μυαλό σου. Εἶναι ἕνα ξεκίνημα πού μπορεῖ νά βοηθήσει τώρα τήν κατανόηση τῆς διπλῆς ἑρμηνευτικῆς προσπάθειάς μου στά δυό τά κείμενα πού ἀκούσαμε.

Ὁ Χριστός περπατάει στό δρόμο, στήν Ἰεριχώ καί βλέπει τό Ζακχαῖο. Ὁ Ζακχαῖος Τόν προσεγγίζει, κατεβαίνει κάτω καί δίνει μία ὑπόσχεση. Λέει, τή μισή μου περιουσία τή δίνω καί ἄν κάποιον ἀδίκησα τά δίνω τετραπλά.

Μιά μικρή παρατήρηση, αὐτά τά ἄκουσε τό ὑπουργεῖο οἰκονομικῶν; Μήπως νά βοηθηθεῖ, δηλαδή, νά ξέρει πῶς νά πάρει τά χρήματά μας.

Δίνω λοιπόν, ἀλλά τά δίνω ἐγώ. Εἶναι μιά ἀλλαγή τοῦ συστήματος. Δέν εἶναι πιά μιά βίαια εἰσβολή στή ζωή σου τήν πρακτική, εἶναι περιουσία, αὐτό πού ἔχεις. Ὅ,τι εἶναι βίαιο, εἶναι τραγικό. Καί ἡ βία πάντοτε φτιάχνει βία. Τολμῶ νά πῶ, πιστεύω νά μή διαφωνήσετε, θά εἶστε ἐλεύθεροι βέβαια ἄν διαφωνήσετε, ὅλα τά σύγχρονα συστήματα τοῦ κόσμου, οἱ προτάσεις πού ἔχουμε, στήν οἰκονομική-πολιτική ζωή, ἀπ' τόν πιό ἀκραῖο καπιταλισμό, [μέχρι] τόν πιό ἀκραῖο κομμουνισμό, στηρίζονται στή βία. Σέ ὁποιαδήποτε ἔκφρασή της, ἀλλά στηρίζονται στή βία. Καί ἡ βία πάντοτε φτιάχνει βία. Φτιάχνει καί τρομοκρατία. Κάτω ἀπ αὐτή τήν ἔννοια, συγχωρέστε με, ἄν ἀκούω νά ὁμιλεῖ ὁ Πρωθυπουργός ἤ ὁμιλεῖ ὁ Ξηρός γιά μένα εἶναι τό ἴδιο καί τά δύο εἶναι στοιχεῖα βίας. Καί μιλοῦν στό λαό μέ βία.

Ἄλλη ἦταν ἡ γλώσσα τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐδῶ ὑπάρχει τό Εὐαγγέλιο, ὑπάρχει μιά πρόταση, ἕνα κείμενο διαχρονικό. Ἀλλά, ὑπάρχει ἕνα ἀλλά, ποιόν συνάντησε ὁ Ζακχαῖος; Τόν Χριστό συνάντησε! Θά πεῖτε, ἔ, ποῦ εἶναι ὁ Χριστός τώρα; Δέν θά γίνει. Ἄν ἦταν ὁ Χριστός, μπορεῖ νά συγκινεῖτο ἡ καρδιά του καί νά ἄλλαζε καί τότε αὐτό πού λές ὡς θεωρητικό σύστημα ἀλλαγῆς τῶν πραγμάτων καί τῆς βίας, ἔτσι νά ἐπιτυγχανόταν χωρίς νά περάσει καμιά κρατική ἤ τρομοκρατική βία.

Θά τό πεῖτε ἄν δέν θυμάστε τό πρῶτο κείμενο, τήν πρώτη ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, πρός Τιμόθεον. Ὅπου τολμοῦσε νά κάνει μιά ἀνατροπή τῶν πάντων. Καί σήμερα δέν κάνει μιά ἀνατροπή λέγοντας, νά ὑπῆρχε μία ἄλλη κατάσταση, μία νέα γενιά οἰκονομολόγων πολιτικῶν, θά ᾽βγαζε σ᾽ ἄλλες λύσεις; Τό ἔχει ἀπαντήσει πρό πολλοῦ ὁ ἀπόστολος Παῦλος καί μάλιστα μέ ἕναν τρόπο ἐπικίνδυνο ἀκόμη καί γιά τή σκέψη μας. Τί λέει στόν Τιμόθεο; «Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτῳ», δέν πειράζει πού εἶσαι νέος, δέν εἶναι ἐκεῖ ἡ ἱστορία, ποιά θά εἶναι ἡ νέα γενιά πού θά ἀλλάξει τά πράγματα. Ἀλλά αὐτή ἡ γενιά πού ἔχει αὐτά τά στοιχεῖα, λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μιλάει γιά πίστη, γιά ἀγάπη, γιά ἁγνότητα, γιά καθαρότητα, ὅπου οἱ καρδιές εἶναι ἀλλαγμένες. Ὅπου δέν φοβόμαστε οὔτε ἡλικίες οὔτε τίποτε, οὔτε ψάχνουμε ἄλλα προσόντα. Ψάχνουμε αὐτή τήν καθαρότητα, ὁπότε καταργεῖται τί; Ἡ βίαια εἰσβολή στό νοῦ μας.

Αὐτή εἶναι ἡ ἱστορία αὐτή, ἡ ἔλλειψη καθαρότητας εἶναι ἡ βίαια εἰσβολή στό νοῦ μας. Νά λοιπόν δύο βίες, ἡ βίαια εἰσβολή στήν ὕπαρξή μας, στήν περιουσία μας καί ἡ βίαια εἰσβολή πάνω στό νοῦ μας καί αὐτή εἶναι ἡ καταστροφή τοῦ ἀνθρώπου.

Θέλουνε πολίτες ἤ φυτά; Αὐτό εἶναι τό ἐρώτημα. Μά ἀπ ὅ,τι βλέπω, ἡ ἀπάντησή μου εἶναι βέβαιη, ἀπό μένα ὅμως δοσμένη, σίγουρα θέλουνε φυτά. Κι ἐμεῖς δέν θέλουμε φυτά. Θέλουμε τόν ἄνθρωπο τοῦ Εὐαγγελίου, θέλουμε τόν Ζακχαῖο, ὁ ὁποῖος συγκλονίζεται ἀπό τόν Χριστό καί ἀπό τούς Ἁγίους πού βλέπει στή ζωή του, ἔχετε μία εὐθύνη γι᾽ αὐτό τό πράγμα, πόσους Ἁγίους συναντάει κάθε ἄνθρωπος στή ζωή του κάθε μέρα. Καί ταυτόχρονα θέλουμε αὐτήν τήν καθαρότητα τοῦ νοός, ὅπως τήν περιγράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος σέ ἕνα νέο άνθρωπο. Ἔχει κανείς νά πεῖ κάτι ἄλλο; Μπορεῖ νά πεῖ κανείς πώς αὐτή ἡ φιλοσοφία τοῦ κόσμου αὐτοῦ, τό γίγνεσθαι δέν μᾶς δίνει τέτοια δεδομένα. Πῶς δέν τά ᾽δωσε; Καί γιά τίς δύο τίς βίες ἔχουμε ἀπάντηση. Ποιός θά τό κάνει; Ἀλήθεια μεγάλο τό ἐρώτημα, ποιός θά τό κάνει, ἀφοῦ ὅπως σᾶς εἶπα γελῶ ἄν ἀκούσω καί τόν Πρωθυπουργό καί τόν Ξηρό, ποιός θά τό κάνει;

Ἐσεῖς τί εἶστε ἐδῶ πέρα; Ἐμεῖς τί εἴμαστε οἱ Χριστιανοί; Τί παρουσία ἔχουμε πάνω στόν κόσμο; Ποιό εἶναι τό στίγμα πού ἀφήνουμε; Εἶναι ἕνα στίγμα ἑνός περαστικοῦ περάσματος, ὅπου παίρνουμε τά γίγνεσθαι καί λέμε, ἔ, τίποτα δέν θά γίνει καί τό πολύ-πολύ διαμαρτυρόμαστε, γιατί μετά κάποιοι θά διαμαρτυρηθοῦν καί θά πετάξουν καί μερικά γκαζάκια ἤ μερικά μολότοφ καί θά ποῦμε εἶναι τρομοκράτες. Εἶναι τρομοκράτες. Ἐμεῖς ἔχουμε ἄλλη ἀλλαγή στόν κόσμο. Ἄν αὐτό τό ξεχάσουμε, τά δυό κείμενα πού ἀκούσαμε σήμερα, εἶναι γελοῖα πρός τό ἄκουσμα δηλαδή, γιατί νά τά ἀκούσουμε, γιατί τά λέει ἡ Ἐκκλησία; Ἐπειδή εἶναι Κυριακή πρωί καί βρεθήκαμε ἐδῶ ὅλοι μαζί, γιά νά ἀκούσουμε καί ἕνα κείμενο καί νά κάνουμε καί ἕνα κήρυγμα; Ἄν αὐτό δέν συγκλονίσει τή ζωή μας τί θά γίνει;

Δύο συγκλονιστικά κείμενα καί τότε πιά δέν θά ἀπογοητευτῶ ἄν ξαναθυμηθῶ τά τραγικά μυθιστορήματα τοῦ Ὄργουελ, γιά τήν καθήλωση τῆς περιουσίας μας καί τοῦ νοῦ μας. Γιατί ἔχω τό Εὐαγγέλιο. Κανένας Ὄργουελ, κανένας τρομοκράτης δέν πιάνει στή ζωή μου. Ἄν δέν τό κάνουμε, ἄν δέν τό λειτουργήσουμε ἔτσι, εἴμαστε ἐμεῖς οἱ τρομοκράτες πού καταστρέφουμε τή ζωή μας.